58. IL REGNO DI NAVARRA ¦…

Skala przybliżona: 1:200000, podziałki liniowe w na SE w ramce z legendą: „Miglia Italiane”, „Leghe comuni di Francia”, „Leghe di Spagna”

Miedzioryt kolorowany, mapa przeglłdowa

Geographical Mercury ouero geographic guide in all parts of the world according to the tauole of Giacomo Cantelli da Vignola geographer of the Sereiss. Signor Duca di Modana engraved by Antonio Barbey.

Królestwo Nawarry ( / nəˈvɑːr / ; baskijski : Nafarroako Erresuma , hiszpański : Reino de Navarra , francuski : Royaume de Navarre , łac . Regnum Navarrae ), pierwotnie Królestwo Pampeluny ( baskijski : Iruñeko Erresuma ), było królestwem baskijskim, które zajmowało ląduje po obu stronach zachodnich Pirenejów, wzdłuż Oceanu Atlantyckiego między dzisiejszą Hiszpanią a Francją. Średniowieczne państwo ukształtowało się wokół miasta Pampeluna w pierwszych wiekach rekonkwisty iberyjskiej. Królestwo ma swoje początki w konflikcie w strefie buforowej między Imperium Karolingów a Emiratem Umajjadów w Kordobie, który kontrolował większość Półwyspu Iberyjskiego. Miasto Pampeluna (łac. Pompaelo; baskijski: Iruñea), było głównym miastem rdzennej ludności Vasconic i znajdowało się na obszarze głównie baskijskojęzycznym. W wydarzeniu tradycyjnie datowanym na 824, Íñigo Arista został wybrany lub ogłoszony władcą obszaru wokół Pampeluny w opozycji do ekspansji Franków w regionie, pierwotnie jako wasal Emiratu Kordoby. Ten ustrój przekształcił się w Królestwo Pampeluny. W pierwszej ćwierci X wieku królestwo zdołało na krótko zerwać poddaństwo Kordoby i rozwinąć się militarnie, ale ponownie zostało zdominowane przez Kordobę aż do początku XI wieku. Seria rozbiorów i zmian dynastycznych doprowadziła do uszczuplenia terytorium i okresów rządów królów Aragonii (1054–1134) i Francji (1285–1328). W XV wieku kolejny dynastyczny spór o władzę króla Aragonii doprowadził do wewnętrznych podziałów i ostatecznego podboju południowej części królestwa przez Ferdynanda II Aragońskiego w 1512 roku (trwale zaanektowanego w 1524 roku).  Został on włączony przez sądy Kastylii do Korony Kastylii  w 1515 roku. Pozostała północna część królestwa została ponownie połączona z Francją unią personalną w 1589 roku, kiedy król Henryk III z Nawarry odziedziczył tron francuski jako Henryk IV Francji, aw 1620 został włączony do Królestwa Francji. Monarchowie tego zjednoczonego państwa przyjęli tytuł „Króla Francji i Nawarry” aż do jej upadku w rewolucji francuskiej i ponownie podczas Restauracji Burbonów w latach 1814-1830 (z krótkim bezkrólewiem w 1815 r.). Obecnie znaczna część starożytnego Królestwa Nawarry obejmuje hiszpańskie wspólnoty autonomiczne Nawarry, Comunidad Autónoma Vasca i La Rioja oraz francuską wspólnotę Pays  Basque.  Giacomo Cantelli  (Vignola, luty 1643 – Modena?, 30 listopada 1695) był

włoskim kartografem. Urodził się w Montorsello, miasteczku niedaleko Vignoli. W metryce chrztu pojawia się pod nazwiskiem Betti, starożytna rodzina Vignola. Nazwisko Cantelli, wywodzące się od przydomka, ojciec przyjął po urodzeniu się pierworodnego. Studiował literaturę w Bolonii, a pod koniec studiów został zatrudniony jako sekretarz przez markiza Obizzi z Ferrary. Później przeniósł się do Wenecji, stając się znanym geografem. Odbył podróż do Paryża, prawdopodobnie w eskorcie ambasadora Francji w Wenecji, który wracał na dwór Ludwika XIV. W stolicy Francji utrzymywał kontakty z kartografami Guillaume Sanson (syn Nicolasa Sansona), Jacques-André Duval i Michel-Antoine Baudrand. Mówi o tym ten ostatni w arkuszye do Ludovica Antonio Muratoriego. Po powrocie do Bolonii został sekretarzem hrabiego Rinieri Marescotti. Dużo podróżował po Włoszech, aw Rzymie spotkał wydawcę Giovanni Giacomo De Rossi, który w 1672 zaczął publikować swoje mapy geograficzne. Wśród jego najwcześniejszych prac były mapy Ziemi Świętej, królestwa Persji i niektórych części Imperium Osmańskiego. W latach 1680 i 1681 jego mapy górnej i dolnej Lombardii zostały opublikowane w atlasie „Mercurio Geografico”, wydanym w Rzymie przez Giovanniego Giacomo De Rossi. W pracach tych widoczne są silne wpływy stylu Giovanniego Antonio Maginiego, ale także nowe elementy, takie jak dokładniejsze wskazanie granic terytorialnych. Te dwie mapy zostały wykonane w skali 60 mil włoskich = 121 mm. W 1682 opublikował mapy Królestwa Sycylii i Chin w Rzymie. W następnym roku te z Tartarii , Grecji , Moluków , Filipin z wyspami Sunda , Indii (podzielonych na dwie części: „po tej stronie Gangesu” i „po drugiej stronie Gangesu”) oraz wschodnich Węgier . W 1684 opublikował różne mapy Europy, m.in. mapy biegu Dunaju, arcyksięstwa austriackiego, Dalmacji i Peloponezu. Jego sława jako kartografa utrwaliła się do tego stopnia, że ​​został powołany zarówno przez papieża Innocentego XI, jak i przez księcia Modeny i Reggio Francesco II d’Este, którzy chcieli go jako oficjalnego kartografa. Wybrał dwór Franciszka II, aw listopadzie 1685 został geografem dworskim. W latach 1686-1689 wykonał liczne mapy krajów europejskich. i terytoria. Własnoręcznie zbudował globus i globus niebieski, które przez pewien czas znajdowały się na wystawie w atrium Biblioteki Estense w Modenie. W 1691 Cantelli wraz z Bernardino Ramazzini przekonali księcia do wezwania do Modeny Benedetta Bacchiniego, który później został mianowany historykiem dworu Este. W swojej autobiografii, opublikowanej pośmiertnie w 1721 r., Bachini pisze, że w marcu 1697 zastąpił Cantellego na stanowisku dyrektora biblioteki Estense. W pierwszym wydaniu Geographic Mercury 19 jego artykułów zostało opublikowanych wraz z innymi przez Sansona i Baudranda. W 1692 r. ukazało się drugie wydanie w dwóch tomach, zawierające wyłącznie wykonane przez niego prace (88 kart z rytem rytownika Antonio Barbeya). Listę 63 dokumentów Cantelli sporządził historyk Luigi Vischi w 1886 roku. Jego ostatnie prace (1694-1695) to mapa Hiszpanii i jednej z północno-zachodnich Włoch z Delfinem i Prowansją. Zmarł w 1695 r. prawdopodobnie w Modenie w wieku 52 lat. Na SW dedykacja kardy nałowi Francesco Nerli, autorstwa Giovanni Giacomo de Rossi. Francesco Nerli znany jako młodzieniec (Rzym, 12 czerwca 1636 – Rzym, 8 kwietnia 1708) był włoskim katolickim kardynałem i arcybiskupem. Był synem Pietro Nerli i Costanza Magalotti. Urodzony w Rzymie, miał szybką karierę kościelną, wspomaganą przez swego krewnego, byłego arcybiskupa Florencji i kardynała Francesco Nerli seniora, którego śladami poszedł. 16 czerwca 1670 został wybrany arcybiskupem tytularnym Adrianopola di Emimonto, a 27 czerwca został mianowany nuncjuszem apostolskim w Polsce. Został konsekrowany na biskupa 6 lipca tego samego roku w Rzymie. Został wybrany arcybiskupem Florencji 22 grudnia 1671 r., ale jego działalność w diecezji była bardzo skąpa ze względu na zobowiązania powierzone mu przez papieża. Faktycznie, kilka miesięcy po nominacji został już wysłany przez papieża Klemensa X jako nuncjusz do Wiednia, a następnie, w 1673 r., do Paryża. Tu zajął się reprintem Breviarium Romanum ad usum cleri Basilicae Vaticanae, w jednym z najbardziej utytułowanych wydań. Został mianowany kardynałem na konsystorzu 12 czerwca 1673, a 25 września tego samego roku otrzymał tytuł San Matteo in Merulana. Pełnił funkcję kardynała sekretarza stanu od sierpnia 1673 do 22 lipca 1676. Pozostał jednak arcybiskupem we Florencji i powrócił do diecezji w 1674 r., celebrując pierwszy z trzech synodów (pozostałe dwa w 1678 i 1681 r.). Kazał odrestaurować Pałac Arcybiskupi. Ostatecznie zrezygnował z tej siedziby 31 grudnia 1682 roku. Był kamerlingiem Kolegium Świętego przez rok, od stycznia 1684 roku. 1 października 1685 został wybrany arcybiskupem Asyżu, tytułem osobistym i sprawował diecezję do listopada 1689, kiedy to złożył rezygnację. Mianowany archiprezbiterem bazyliki watykańskiej w 1704 roku, 17 listopada tego roku wybrał tytuł San Lorenzo in Lucina. Zmarł na udar i został pochowany w kościele San Matteo w Rzymie. Giovanni Giacomo De Rossi (1627-1691) był włoskim grawerem i wydawcą. Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie: syn założyciela drukarni, Giuseppe De Rossi, poszedł w ślady ojca, rozbudowując rodzinną firmę najpierw w 1660, a następnie w 1663. To pod nim powstała lokalna drukarnia. słynny. na arenie międzynarodowej, co czyni ją największym producentem i sprzedawcą grafik w Rzymie. Jego działalność potwierdzona jest od 1638 do 1691 roku i poświęcił się głównie drukowi miejskiemu Rzymu i jego zabytków, zarówno starożytnych, jak i współczesnych. Przedrukował w 1648 r. mapę Rzymu autorstwa Antonio Tempesty, w 1651 r. opublikował plan Pałacu Królewskiego w Neapolu, zaś w 1655 r. przyszła kolej na mapę rzymskich stanowisk archeologicznych autorstwa Étienne’a Dupéraca z kilkoma jego dodatkami. W tym samym roku opublikował nowe rysunki architektoniczne i plany pałaców rzymskich najsłynniejszych architektów, zaprojektowane i wyrzeźbione przez Giovanniego Battistę Faldę: właśnie z Giovanni Battista Faldahe nawiązał silną współpracę, która trwała do śmierci tego ostatniego, co doprowadziło do produkcji znacznych ilości rycin i map Rzymu, w tym jednej wydanej w 1676 i najważniejszej pozostał do 1748. Specjalizował się w produkcji roślin na konklawe, wydawał reprodukcje słynnych dzieł takich artystów jak Michelangelo Buonarroti, Annibale Carracci i Raffaello Sanzio, aw swojej produkcji używał innych grawerów, takich jak Giacomo Lauro i François Perrier. Ostatnie prace sygnowane przez Giovanniego Giacomo de Rossi są poświadczone na rok 1691, przypuszczalny rok jego śmierci; jego syn Domenico De Rossi kontynuował rodzinny interes.

Rzeźba: kopczyki
Osiedla: zarys, sygnatura 5-cio stopniowa, kółka
Hydrografia: rzeki, jeziora
Nazewnictwo: hydrografia, państwa prowincje, makroregiony, mezoregiony, osiedla
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami co 10’, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej co 5′.
Siatka: geograficzna
Odwzorowanie: pseudowalcowe
Ramka: zwykła, kolorowana
Format: r: 474×588, p: 493×592, a: 540×628

Kolekcja: Muzeum Polskie w Rapperswilu

Nr katalogu CRP: 01384X-38951

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)