28. TROISIÉME PARTIE DE LA CARTE…

Skala 1:3000000; skala przybliżona

Miedzioryt kolorowane granice, mapa ogólnogeograficzna.

Atlas d’Anville… Paris 1746-1764 D’Anville

Północna część dwuarkuszowej mapy Europy Wschodniej i Bałkanów. Jean-Baptiste Bourguignon d’Anville (francuska wymowa: [ʒɑ̃ batist buʁgiɲɔ̃ dɑ̃vil]; urodzony w Paryżu 11 lipca 1697 – 28 stycznia 1782) był francuskim geografem i kartografem, który znacznie poprawił standardy tworzenia map. D’Anville został kartografem króla,  który zakupił swoje materiały kartograficzne, największą kolekcję we Francji. W ciągu swojego życia wykonał ponad 200 map, które charakteryzują się staranną, dokładną pracą opartą w dużej mierze na oryginalnych badaniach. W szczególności D’Anville pozostawił nieznane obszary kontynentów puste i odnotował wątpliwe informacje jako takie, w przeciwieństwie do bogatych map jego poprzedników. Jego mapy pozostawały punktem odniesienia w kartografii przez cały XIX wiek i były używane przez wielu odkrywców i podróżników. Jean-Baptiste Bourguignon d’Anville: Troisième partie de la carte d’Asie, contenant la Sibérie, et quelques autres Parties de la Tartarie, Paryż (1753) Jean-Baptiste Bourguignon d’Anville urodził się w Paryżu 11 lipca 1697 r. Królestwo Francji. Jego pasja do badań geograficznych ujawniła się od wczesnych lat: już w wieku dwunastu lat bawił się rysowaniem map dla autorów łacińskich. Później jego przyjaźń z antykwariuszem, księdzem Longuerue, bardzo pomogła mu w nauce. Jego pierwsza poważna mapa, mapa starożytnej Grecji, została opublikowana, gdy miał piętnaście lat. W wieku dwudziestu dwóch lat został mianowany jednym z królewskich geografów i zaczął przyciągać uwagę pierwszych autorytetów. Badania D’Anville’a obejmowały wszystko, co w światowej literaturze dotyczyło natury geograficznej: w tym celu poszukiwał nie tylko starożytnych i współczesnych historyków, podróżników i narratorów wszelkiego rodzaju, ale także poetów, mówców i filozofów. Jednym z jego ulubionych tematów była reforma geografii poprzez położenie kresu ślepemu kopiowaniu starszych map, testowanie powszechnie akceptowanych pozycji miejsc poprzez rygorystyczne badanie wszystkich autorytetów opisowych i wykluczanie z kartografii każdej nazwy niewłaściwie wspieranej. Ogromne przestrzenie, które wcześniej graniczyły z krajami i miastami, zostały nagle zredukowane w większości do pustki. Początkowo D’Anville zajmował się skromniejszym zadaniem

ilustrowania za pomocą map dzieł różnych podróżników, takich jak Marchais, Charlevoix, Labat i du Halde. Dla historii Chin przez ostatniego pisarza został zatrudniony do sporządzenia atlasu, który został oddzielnie opublikowany w Hadze w 1737 roku. Informacje do map Chin pochodziły z pomiarów terenu wykonanych przez chińskie imperium w 1708 roku. Jego mapy Chin zostały nazwane „standardowym zachodnim źródłem dla geografii Chin i przyległych regionów” przez cały XIX wiek. W 1735 i 1736 wydał dwa traktaty o figurze ziemi; ale te próby rozwiązywania problemów geometrycznych za pomocą materiału literackiego zostały w dużym stopniu obalone przez pomiary stopnia w kręgu polarnym dokonane przez Maupertuisa. Historyczna metoda D’Anville’a odniosła większy sukces w jego mapie Włoch z 1743 r., która jako pierwsza wskazywała na liczne błędy w mapowaniu tego kraju i towarzyszyła jej cenna (nowość w tej pracy) pamiętnik, ukazujący w pełni źródła projektu. Pomiar trygonometryczny, którego wkrótce potem dokonał Benedykt XIV w państwach papieskich, w uderzający sposób potwierdził wyniki francuskiego geografa. W późniejszych latach d’Anville pełnił służbę pomocniczą dla geografii starożytnej i średniowiecznej, dokonując czegoś w rodzaju rewolucji w tej pierwszej; mapowanie na nowo wszystkich głównych krajów cywilizacji przedchrześcijańskich (zwłaszcza Egiptu), a przez jego Mémoire et abrégé de géographie ancienne et générale i jego États formés en Europe après la chute de l’empire romain en occident (1771) przedstawia jego prace jeszcze bardziej ogólnie przydatne. Jego ostatnie zajęcie polegało na porządkowaniu kolekcji map, planów i materiałów geograficznych. Był to najobszerniejszy w Europie i został kupiony przez króla, który jednak zostawił mu w użyciu za życia. Po wykonaniu tego zadania pogrążył się w całkowitej depresji umysłu i ciała, która trwała przez dwa lata, aż do śmierci w styczniu 1782 roku. W 1754 roku, w wieku pięćdziesięciu siedmiu lat, został członkiem Académie des Inscriptions et Belles Lettres, której transakcje wzbogacił wieloma dokumentami. W 1773 został adiutantem geografa Académie des Sciences iw tym samym roku został mianowany pierwszym geografem króla. Był także członkiem Towarzystwa Antykwariatów Londyńskich i Rosyjskiej Akademii Nauk. Jego imieniem nazwano ulicę 82 lata po jego śmierci w 14 dzielnicy Paryża, a jego pomnik został umieszczony w miejskim Hotelu de Ville w 1881 roku. Jego imieniem nazwano krater Anville na Księżycu i gminę Danville w stanie Vermont. Na SE poza ramką ołówkiem: „Russia ¦ 300.-„.

Znak wodny: herb z winogronami
Rzeźba: kopczyki
Osiedla: sygnatura, kółka
Hydrografia: rzeki, jeziora
Siatka: geograficzna
Odwzorowanie: stożkowe
Nazewnictwo: hydrografia, państwa. prowincje, 4-st. osiedla
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami na N, E, W co 1°, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej co 10′.
Ramka: zwykła
Format: r: 516×807, p: 520×820, a: 570×860

Kolekcja: Muzeum Polskie w Rapperswilu

Nr katalogu CRP: 00522/11855

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)