279. Übersichtskarte von Mitteleuropa 1:300 000

Skala 1:300000; podziałka liniowa w km

Litografia wspołczesna, wspołczesny offset, barwne granice, niektóre arkusze kolorowane, mapa topograficzna

36 arkuszy mapy topograficznej Europa środkowej – obecny teren Polski

01358X/38925. Arkusz mypy z 1956 roku

Mapa poglądowa Europy Środkowej 1: 300 000 była serią map topograficznych do celów wojskowych. Opublikował ją wydział kartograficzny pruskiego urzędu państwowego w Berlinie (Die Preußische Landesaufnahme), późniejszy Urząd Dozoru Państwowego Rzeszy. Został opublikowany w latach 1893-1945. Pierwotnie był przeznaczony tylko dla Europy Środkowej, ale później dodano Europę Północną i Wschodnią. Pruski Urząd Państwowy (później Królewski Pruski Urząd Państwowy) był bocznym budżetem Wielkiego Sztabu Generalnego, który odpowiadał za produkcję map topograficznych i niezbędne prace geodezyjne dla Rzeszy Niemieckiej (z wyjątkiem Bawarii). Urząd dokonał pruskiego pierwotnego zapisu w latach 1830-1865 oraz pruskiego nowego zapisu w latach 1877-1915. Punkt odniesienia elewacji Pieczęci Królewskiego Państwowego Zarządu Pruskiego. Die Preußische Landesaufnahme powstało 1 stycznia 1875 r. poprzez utworzenie stanowiska „Szef Der Preußische Landesaufnahme” z połączenia kilku już istniejących części Sztabu Generalnego. O programie prac decydowała utworzona w 1870 r. Centralna Dyrekcja Miernictwa w Państwie Pruskim. Różnorodność poszczególnych dywizji i wymagania dotyczące celności daleko wykraczały poza wymagania wojskowe. Wyniki geodezji, tj. współrzędne punktów trygonometrycznych, wysokości punktów niwelacyjnych i różne mapy, były wykorzystywane w mniejszym stopniu do celów wojskowych iw takim samym stopniu,  jeśli  nie przede wszystkim, do  celów publicznych lub prywatnych.  Już w 1875 r.szef Sztabu Generalnego, aw 1912 r. szef ewidencji państwowej ponownie podjęli próbę przekazania zadań władzy cywilnej. Za każdym razem nie udało się, ponieważ strona cywilna odmówiła poniesienia wysokich kosztów. Z chwilą wybuchu I wojny światowej zlikwidowano

01371X/38938. Arkusz mapy z 1912 roku

inwentarz państwowy z wyjątkiem wydziału kartograficznego. Nieprzewidywalnie  długa wojna doprowadziła do ich przywrócenia 29 kwietnia 1917 r., w szczególności do lepszego wsparcia wojennego systemu mierniczego. Mała Reichswehra nie była w stanie utrzymać agencji tej wielkości. 1 października 1919 r. jej zasadnicze części jako organ Rzeszy przekazano do departamentu ministra spraw wewnętrznych Rzeszy pod nazwą „Landesaufnahme, oddział w Berlinie”, a 11 lipca 1921 r. przemianowano go na Urząd Rejestracji Rzeszy ( RfL). Dzisiejsze organizacje następcze to Federalny Urząd Kartografii i Geodezji, Państwowe Urzędy Geodezyjne (z różnymi współczesnymi nazwami) oraz Urząd Geoinformacji Bundeswehry. Instytut Geodezji Stosowanej (IfAG) we Frankfurcie nad Menem został założony około 1950 roku w celu realizacji zadań międzynarodowych w geodezji niemieckiej. W 1997 roku został przeniesiony do nowo utworzonej Federalnej Agencji Kartografii i Geodezji (BKG). Instytut przez prawie 50 lat zajmował się rozwiązywaniem praktycznych problemów geodezji, fotogrametrii i kartografii. Oprócz podstawowych prac geodezyjnych do jego zadań należało także wydawanie oficjalnych map topograficznych w skali od 1:200 000 do 1:1 mln. IfAG podlegał Federalnemu Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, wykonywał specjalne zamówienia władz federalnych, utrzymywał współpracę z odpowiednimi urzędami zagranicznymi i redagował kilka serii publikacji w trzech dziedzinach specjalistycznych. Po II wojnie światowej kierownictwo armii okupacyjnej USA założyło

Pieczęć Biura Centralnej Królewskiej Dyrekcji Miernictwa w Państwie Pruskim

Bamberski „Instytut Geodezji” w celu kontynuacji łączenia wszystkich środkowoeuropejskich sieci geodezyjnych działających w epoce narodowosocjalistycznej na terenie Niemiec i Europy Zachodniej. Instytut nadal miał dostęp do danych pomiarowych i obliczeniowych z rejonów wschodnich, gromadzonych przez German Army Survey od 1938 roku. Kiedy ujawnił się ostateczny polityczny podział Europy na część wschodnią i zachodnią i powstała Republika Federalna Niemiec, powstał Instytut Geodezji Stosowanej, do którego przekazano większość zadań Instytutu Geodezji i wielu jego specjalistów. Pierwsze zadania IfAG obejmowały w szczególności dalsze obliczenia dotyczące sieci ZEN (Central European Network) – choć w Europie Wschodniej tylko ze starszymi danymi z lat do ok. 1943 r. – oraz wyznaczenie geoidy na tak dużej części Europy Środkowej i Zachodniej. Europa jak to możliwe. Publikacja map topograficznych nastąpiła nieco później, kiedy zadania te zostały przeniesione z władz okupacyjnych na administrację cywilną. Zadania Wyższej Geodezji, które w pierwszej kolejności Uniwersytety prawie nie zajmowały się tym tematem, IfAG wkrótce scedowała je na nie, a także na Bawarską Akademię Nauk i DGFI z siedzibą w Monachium. Te ostatnie otrzymały oznaczenie DGFI Wydział I, natomiast urzędy we Frankfurcie – Departament II. Europanetz i geoida środkowoeuropejska. Do najważniejszych projektów na dużą skalę z lat 50. należały Europanetz i Geoida Środkowoeuropejska. Helmut Wolf, który został powołany na Uniwersytet w Bonn w 1954 roku, kierował Instytutem Bambergu i agendami IfAG dla ujednoliconej europejskiej sieci badań państw zachodnioeuropejskich. Niektórzy z czołowych naukowców wywodzili się z najwyższych sił geodezyjnych Trzeciej Rzeszy (zob. Urząd Rejestracji Rzeszy). Pomimo niszczycielskich konsekwencji wojny Helmut Wolf pracował już w Bambergu nad obliczeniem sieci triangulacyjnej obejmującej kilka krajów Europy Środkowej, której dane pomiarowe zostały zebrane w Biurze Rzeszy w Berlinie w epoce narodowosocjalistycznej. Współrzędne sieci badań pierwszego rzędu obliczone metodą Bowiego zostały opublikowane w latach 1948/1949 jako „Sieć Środkowoeuropejska” (ZEN) przy wsparciu ówczesnego mocarstwa okupacyjnego USA. Dzięki technicznym pracom przygotowawczym ZEN utworzył największy w tamtym czasie krajowy projekt badawczy na terenie Europy. Pod względem znaczenia dla geodezji ta sieć ramek zbliżyła się do obliczeń elipsoidy Bessela, którą wyznaczono 100 lat wcześniej na podstawie danych pomiarowych z podobnie dużego obszaru. Jednak ZEN był oparty na preferowanej przez USA elipsoidzie Hayforda. W trakcie tego dużego projektu Wolf obliczył również pierwszą geoidę nad dużymi obszarami Europy Środkowej. Chociaż osiągnął dokładność w zakresie metrowym tylko z powodu luk w materiale danych spowodowanych przez wojnę (kilka centymetrów to dzisiaj standard), był ważnym warunkiem wstępnym dla późniejszych projektów geoidy w Austrii (Josef Lischauer 1952) i Republice Federalnej Niemiec (patrz np. Siegfried Heitz 1959). Dzięki sukcesowi w budowie ZEN i jego geoidy Wolf zdołał przekonać Międzynarodowe Stowarzyszenie Geodezji (IAG) do podjęcia decyzji o ujednoliceniu zachodnioeuropejskiego i (jeśli nie włączone do bloku wschodniego) środkowoeuropejskiego narodowego. ankiety. Ta rezolucja, dokonana w 1948 r., doprowadziła następnie do ED50 (geodezyjny układ odniesienia dla zachodniej połowy Europy) i pierwszych wersji precyzyjnej sieci europejskiej (patrz także RETrig, REUN i ED79). Monachijski profesor geodezji Max Kneissl został powołany na szefa utworzonej w tym celu „Komisji Stałej”. Stworzenie ED50 zostało powierzone Wolfowi, który wykonał to ogromne zadanie w zaledwie cztery lata – w sytuacji obliczeniowej, która wydaje się dziś niewyobrażalna: rozwiązać normalne równania, które zawierały łącznie około 2000 niewiadomych punktów pomiarowych ułożonych jako sieć ramowa, dostępna jest tylko maszyna do dziurkowania 4-spec. Wszystkie inne prace – w szczególności obliczenie współrzędnych na elipsoidzie – musiały być wykonane za pomocą prostych kalkulatorów elektromechanicznych i tablic trygonometrycznych. W kolejnych latach i dekadach sieć

europejska była stale ulepszana, uzupełniana o nowe metody pomiarowe i wykorzystywana do testowania nowych teorii. Dziś jako ETRS lub ETRF reprezentuje europejską część światowej sieci triangulacji satelitarnej i najważniejszą bazę do badań geodynamiki lądowej. Prowadzone są również zadania badawcze mające na celu zdefiniowanie układów odniesienia i parametrów średniej elipsoidy Ziemia i ziemskie pole grawitacyjne, które stają się coraz bardziej precyzyjne (patrz także wyznaczanie geoidy) Konsekwencje i cele sieci europejskiej i jej pochodnych. W latach 50. i 60. najważniejszym zadaniem IfAG, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i kadrowym, stało się publikowanie małoskalowych map topograficznych. Na zlecenie innych instytucji czasami sporządzano i publikowano mapy tematyczne obszarów tematycznych z zakresu geonauki. Podczas gdy państwowe urzędy geodezyjne wkrótce stały się odpowiedzialne za mapy topograficzne w większej skali, IfAG pozostało z produkcją i kontynuacją niemieckiej serii map w skalach od 1:200 000 do 1:1 000 000, a także niektórych map lotniczych i innych specjalnych. . Stały Komitet ds. Nazw Geograficznych (StAGN) również miał swoje biuro w IfAG, a od około 1985 r. dodano ponadnarodowe agendy rozwijających się systemów geoinformacyjnych. W zakresie kontaktów międzynarodowych należy wspomnieć o współpracy w projektach unijnych, w EuGeoGIS oraz na konferencjach takich jak GeoLIS i AGIT.

Osiedla: zarys 4-st kółka
Komunikacja: 3-st. koleje, kanały
Hydrografia: rzeki, kanały, jeziora, bagna
Odwzorowanie: stożkowe
Siatka: geograficzna
Nazewnictwo: państwa, województwa, powiaty, 6-st. osiedla
Współrzędne geograficzne:  opisane między ramkami co 1°
Ramka: zwykła
Format: a: 500×650

Kolekcja: Muzeum Polskie w Rapperswilu

Nr katalogu CRP: 01336/38903 – 01371X/38938

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)