13. Topographische Spezialkarte herausgegeben von G.…

63.Bromberg.                113.Lissa.

114.Kalisz                      115.Warta.

132.Wohlau.

5 arkuszy  dotyczących Wielkopolski.

Skala  1:200000, podziałka liniowa: „Masstab von 1 geogr. Meile, ¦ zu 1969,05 Preuss, oder Rheinl. Ruthen.„, 1/15 Grad – 3,7 cm

Miedzioryty i litografie, ręcznie kolorowane granice polityczne i administracyjne, mapa topograficzna.

Arkusze pochodzą częściowo z drugiego wydania mapy G. D. Reymanna wydanej nakładem firmy C. Flemminga pod kierunkiem F. Handkego, który po szkoleniu jako geodeta i ukończeniu roku wolontariatu w armii pruskiej Handtke pracował od 1838 r. Jako szef działu kartografii w wydawnictwie Carl Flemming w Glogau. Do 1874 r. Opublikowano 260 map, z których Friedrich Handtke sporządził 168. Jego najważniejszym dziełem jest „Atlas ręki państwa pruskiego” z 1846 r. Z 36 mapami: oprócz „mapy przeglądowej państwa pruskiego” i „mapy Neuchâtel i Valendis” śledził dziewięć prowincji, a mianowicie Prusy Wschodnie, Prusy Zachodnie, Pomorze, Poznań, Śląsk, Brandenburgia, Saksonia, Westfalia i Ren oraz 25 okręgów administracyjnych. Jednym z jego uczniów był Paul Thumann. Carl Friedrich Flemming (27 grudnia 1799 r. – 27 stycznia 1880 r.) Był niemieckim psychiatrą urodzonym w Jüterbog. Był ojcem biologa komórkowego Walthera Flemminga (1843–1905). Po otrzymaniu doktoratu medycznego z Berlina pracował jako asystent w Irrenheilanstalt Sonnenschein (szpital psychiatryczny Sonnenschein) w pobliżu Pirny. W latach 1830–1854 był dyrektorem nowego szpitala psychiatrycznego w Sachsenberg, a następnie prowadził prywatną praktykę w Schwerinie. W 1844 r. Wprowadził termin dystymia mutabilis, aby opisać zaburzenie, które jest naprzemiennością dystymii atra (depresja czerni) i dystymii candida (manii niskiego poziomu). Był częścią szkoły somatycznej, która utrzymywała, że szaleństwo jest objawem chorób biologicznych zlokalizowanych poza mózgiem, szczególnie chorób wnętrzności brzucha i klatki piersiowej, podobnych do majaczenia spowodowanego wieloma ostrymi chorobami biologicznymi. Pomnik Flemminga w Schwerinie. Flemming zmarł w Wiesbaden. Pierwsze wydanie tej mapy ukazało się w latach 1806-1843 w Berlinie i w Poczdamie. Firma Flaminga publikowała osobno zestawy wybranych arkuszy pod różnymi tytułami. Ukazały się również przeróbki części mapy w innym układzie arkuszowym jako mapy powiatowe Wielkiego Księstwa Poznańskiego, śląska, Prus, Brandenburgii i Pomorza. W 1674 roku prawa wydawniczedo mapy nabył pruski sztab generalny, który następnie przygotował poprawione i rozszerzone 3. wydanie mapy. Mapa składa się z 393 arkuszy, z tego 134 dotyczą terenów polskich. Brose Karl Heinrich, jeden z twórców współczesnej sztuki topograficznej, ur. w Berlinie 16 lipca 1783, † tego samego 18 października. W 1861 r. Był synem handlarza pasmanterią, od najmłodszych lat wykazywał talent i chęć rysowania, aw 1798 r. Został uczniem wuja, grawera geograficznego Karla Jäcka. Jack, już udowodniony na specjalnej mapie Kurbrandenburga Sotzmanna, właśnie rozpoczął wykonanie mapy topograficznej Królestwa Prus Schröttera, na której uczeń B. wkrótce stał się tak wykwalifikowanym asystentem, że był w stanie opublikować mapę Westfalii Lecoqa W 20 arkuszach można było przenieść wykonanie próbki i arkusza wzorcowego (miasto i okolice Osnabrück) dla innych grawerów i okazało się tak znakomite, że dostępne było również dla najszerszych okręgów w w. „Miesięczna korespondencja” Zacha została dołączona jako zalecany szablon. – W biurze topograficznym Lecoq utworzonym specjalnie dla tej mapy w Poczdamie, dwaj inni studenci Jäcka, Karl Stein i Karl Kolbe, pracowali razem z B. B. pracował już po ukończeniu sekty. 12 i 13, które, prawdziwe dzienniki artystyczne, wyniosły go na szczyt topograficznych artystów tamtych czasów, w 16. sekcie, kiedy po Slachcie Jeńskim, październik. 1806, Napoleon przeniósł się do Berlina. Mapy i tablice Schröttera zostały uprowadzone do Paryża jako własność państwowa, Kolbe i znakomity kartograf Reymann uratowali komorę planowania sztabu generalnego w prowincji Prusy, a nawet jeśli mapy i tablice Lecoq były własnością prywatną z darowizny królewskiej, tak samo zrobili. Krąg pracujących nad nim kartografów i rytowników został przerwany. Od tego czasu B. pracował w Weimarze w Bertuch nad mapą topograficzno-wojskową Niemiec na 204 arkuszach, a następnie przez trzy lata w Paryżu jako „artiste fameux” w Dépôt de la guerre generała Sansona nad kontynuacją mapy Schröttera. Jesienią 1811 r. B. wznowił prace nad mapą Lecoq w swoim rodzinnym mieście, które w międzyczasie stało się własnością firmy mapowej Simona Schroppa, ale w 1813 r. Poszedł za wezwaniem o broń i walczył między innymi. za. także w Großbeeren i Lipsku. Po pokoju paryskim znów posługiwał się wiertłami i igłami i aż do kilku tygodni przed śmiercią, przez ponad sześćdziesiąt lat, wykonywał najwspanialszą pracę jako grawer geograficzny. Jego praca była wzorem i wzorem dla młodszego pokolenia i pod tym względem ma dużą liczbę uczniów, chociaż jego styl życia i domostwo nie pozwalały mu akceptować prawdziwych studentów. Z licznych jego prac wystarczy przywołać specjalną mapę Niemiec Reymanna, którą stworzył od 1817 r. I której poświęcił się do końca życia; do mapy Harzu z lat 1818–1822, a przede wszystkim do mapy Afryki Heinricha Berghausa z lat 1824–1826, która poza treścią wewnętrzną jest nadal niedoścignionym arkuszem miedziorytu geograficznego. Kilka innych większych prac, mapa Holstein, którą Schuhmacher zredagował w Altonie, mapa Europy i mapa świata autorstwa Berghausa, fragmenty poboczne wspomnianej wspaniałej mapy Afryki, nie zostały ukończone. Christian Wilhelm Brose (urodzony 14 lipca 1781; † 13 stycznia 1870) był bankierem berlińskim. Po ślubie z Henriette Fetschow Brose został przyjęty jako wspólnik w swoim biznesie przez swojego teścia, Heinricha Friedricha Gottlieba Fetschowa. Pełnił również funkcję audytora w „Stowarzyszeniu Przyjaciół Sztuki w Państwie Pruskim”. Budynek mieszkalno-handlowy Brosesów znajdował się przy Klosterstrasse. 87, w miejscu, gdzie dziś znajduje się wieża telewizyjna. Rodzina Brose posiadała letni dom z ogrodem w berlińskiej dzielnicy Niederschönhausen, znanej również jako Brosepark. Brose miał dobre połączenia z mistrzami Berlina swoich czasów, np. B. Karla Friedricha Schinkla, Christiana Petera Wilhelma Beutha i braci Gropius. W 1861 r. Otrzymał Order Orła Czerwonego Trzeciej Klasy ze Wstążką. Jego grób znajduje się na cmentarzu św. Mariana i św. Mikołaja I w berlińskiej dzielnicy Prenzlauer Berg i wraz z mauzoleum całej rodziny tworzy jedną z najważniejszych budowli. Carl Flemming (ur. 10 listopada 1806 w Cröbern koło Lipska; zm. 1 listopada 1878 w Glogau) był niemieckim księgarzem i wydawcą o szczególnych zasługach w dziedzinie literatury młodzieżowej i kartografii. Johann Friedrich Carl Flemming urodził się 10 listopada 1806 r. W małym miasteczku Cröbern (nie: Gröbern) pod Lipskiem – zaginionym w wyniku odkrywkowego wydobycia węgla brunatnego w XX wieku – jako szóste dziecko gospodyni i rzeźnika Gottfrieda Fläminga. Mapa Styrii autorstwa F. Handtke (patrz notatka poniżej po lewej) w wydawnictwie C. Flemminga. Flemming rozpoczął swoją niepodległość w 1833 r., Przejmując założoną w 1790 roku księgarnię Günthera w Glogau, którą kontynuował pod swoim nazwiskiem. Friedrich Handtke (ur. 7 grudnia 1815 w Pförten, † 25 stycznia 1879 w Glogau) był XIX-wiecznym niemieckim kartografem. Mapa Styrii autorstwa F. Handtke. Po przeszkoleniu jako geodeta i rok ochotnika w armii pruskiej, Handtke pracował od 1838 r. Jako kierownik działu kartograficznego w wydawnictwie Carl Flemming w Glogau. Do 1874 roku opublikowano tam 260 map, z których 168 sam Friedrich Handtke narysował. Jego najważniejszym dziełem jest „Atlas dłoni państwa pruskiego” z 1846 r. Zawierający 36 map: Oprócz „Ogólnej mapy państwa pruskiego” i „Mapy Neuchâtel i Valendis” przedstawiono dziewięć prowincji, a mianowicie Prusy Wschodnie, Prusy Zachodnie, Pomorze, Poznań, Śląsk, Brandenburgia, Saksonia, Westfalia i Prowincja Nadreńska oraz 25 okręgów administracyjnych. Jednym z jego uczniów był Paul Thumann. Carl Ludwig von Oesfeld (4 marca 1741 – 4 listopada 1804) był Królewskim Pruskim Radnym Tajnym i nie

Carl Ludwig von Oesfeld

mieckim kartografem. Ojciec Oesfelda, Johann Friedrich Oesfeld, był kaznodzieją w Berlinie i Poczdamie, a jego brat Frederick William był prawnikiem we Frankfurcie. Sam Carl Ludwig Oesfeld wykonywał w korpusie inżynierskim zawód kartografa wiejskiego, topografa, pisarza wojskowego i ilustratora. W 1772 r. Wyszkolił kartografa Daniela Friedricha Sotzmanna. W 1786 r. Został pasowany na rycerza wraz z bratem, aw 1788 r. Mianowany wówczas Radnym Tajnym. Oesfeld zbierał także mapy i druki. Jego syn Karl Wilhelm von Oesfeld również pracował jako kartograf i topograf. Daniel Gottlob Reymann (ur. 24 listopada 1759 w Lüben (Śląsk), † 20 października 1837 w Berlinie) był niemieckim kartografem wojskowym i inspektorem izby planistycznej w Berlinie. Jako syn stolarza Reymann od najmłodszych lat znał się na sporządzaniu planów pomieszczeń i mierzeniu prac. Po pomyślnym ukończeniu szkoły odbył praktykę jako geometr na inspekcji budowlanej w Legnicy. Gdy w 1778 r. Groziła bawarska wojna o sukcesję, wstąpił do wojska jako dyrygent, czyli inżynier-geograf. Jego wcześniejsza wiedza ułatwiła Reymannowi pracę w topografii wojskowej i przyniosła mu pochwałę wówczas bardzo szanowanego majora inżyniera W. Müllera. Mianowany do Poczdamu, Reymann zaczął produkować mapy wojskowe, takie jak Mapa Wielkiej Wojny w 240 arkuszach i Mapa Wojenna Śląska. W 1788 r. Daniel Gottlob Reymann został mianowany inspektorem izby planistycznej w administrowaniu zbiorami map króla Prus. Do 1806 roku Reymann opublikował pierwsze części swojej najobszerniejszej pracy, Geograficzny Specjalny Atlas Niemiec i krajów sąsiednich w skali 1: 200 000: Sekcje Wieck, Arcona, Stralsund, Bergen, Demmin, Anclam. Podczas czwartej wojny koalicyjnej, aż do wejścia Napoleona do Berlina 27 października 1806 r., Reymann przeniósł salę planowania do Królewca i uratował jej majątek przed pewną stratą dla Francuzów. Dopiero w 1815 roku wraz ze zbiorami izby planistycznej powrócił do Berlina. W 1836 r. Przekazał kierownictwo swojej pracy profesorowi Berghausowi, wydając 142. arkusz, Special-Karte von Central-Europa Reymanna. W 40. roku służby (1837) Daniel Gottlob Reymann został odznaczony Orderem Czerwonego Orła III. Klasa nagrodzona. Odszedł jako kapitan na kilka miesięcy przed śmiercią z powodu słabych oczu. Po śmierci Reymanna Friedricha Wilhelma III. kontynuują początkowo dzieło Karla Wilhelma von Oesfelda (1781–1843), syna Carla Ludwiga von Oesfelda. Friedrich Handtke przejął później serię map, która składała się wówczas z ponad 330 arkuszy. Emil von Sydow pisał o pracy: „Podstawa mapy Reymanna jest tak solidna, tak dobrze dobrana miara równowagi między specjalnością topograficzną a ogólnym przeglądem… że zastępuje brak specjalnych map topograficznych dla wielu potrzeb „Seria map Daniela Gottloba Reymanna jest uważana za jedną z najlepszych i najbardziej precyzyjnie

zarejestrowanych w swoim czasie. Emil von Sydow (15 lipca 1812 – 13 października 1873) był niemieckim  oficerem, geografem i kartografem urodzonym we Freibergu w Saksonii. Przed 1843 był instruktorem geografii w akademii wojskowej w Erfurcie, następnie został powołany na członka Komisji Egzaminacyjnej Ober-Militär w Berlinie. W 1849 r. rozpoczął nauczanie geografii księcia Alberta Pruskiego (1837–1906), a wkrótce potem wykładał geografię wojskowości w Allgemeinen Kriegsschule. Od 1855 do 1860 pełnił obowiązki geograficzne i kartologiczne w Gotha, po czym powrócił do Berlina, gdzie w 1867 został mianowany Abtheilungschefem (szefem dywizji) pruskiego Sztabu Generalnego. W 1870 r. dosłużył się stopnia pułkownika i zmarł trzy lata później w Berlinie na cholerę. Uważany jest za twórcę metodycznej kartografii szkolnej, wyróżniał się tworzeniem własnych map ściennych do nauczania w klasach. W 1838 roku stworzył fizyczną mapę Azji w swoim „Schulmethodischer Wand Atlas” (metodyczny atlas ścienny dla szkół), po którym wkrótce pojawiły się mapy innych kontynentów. Na tych mapach Sydow opracował metodologię kolorystyczną dla elementów krajobrazu, używając hachures, gdzie zieleń została przedstawiona dla nizin, a brąz dla wyżyn. Wilhelm Perthes (1793–1853) z wydawnictwa „Justus Perthes Geographische Anstalt Gotha” był pod wrażeniem pracy Sydowa iw 1849 r. Wyprodukował jego „Schulatlas in sechsunddreigig Karten” (Scholatlas na 36 mapach), dzieło, które ostatecznie doczekało się 39 wydań do 1887 r. Wilhelm Perthes był synem księgarza i wydawcy Justusa Perthesa i jego żony Sabine Ernestine z domu Dürfeldt (1765-1817). Uczęszczał do Gymnasium Ernestinum Gotha, a następnie udał się do Hamburga, aby odbyć praktykę u swojego kuzyna Friedricha Perthesa. Tutaj przeżył francuski okres hamburski. W 1813 zgłosił się jako ochotnik do Legionu Hanzeatyckiego i jako porucznik brał udział w ich kampaniach w Meklemburgii i Holsztynie. W 1814 wrócił do Gothy i został wspólnikiem w firmie ojca. Po zaledwie dwóch latach zmarł jego ojciec i Wilhelm Perthes przejął firmę na własny rachunek. Skorzystał na tym, że umowa na główny artykuł firmy, kalendarz dworski, została właśnie zawarta i od 1816 roku mógł go wydawać i publikować pod własnym nazwiskiem. Oprócz udoskonalania wyposażenia zewnętrznego i poszerzania zawartości kalendarza dworskiego, Wilhelm Perthes poświęcił się przede wszystkim rozbudowie wydawnictwa kartograficznego. W marcu 1823 r. Zakończono publikację atlasu ręcznego Stielera z 50 mapami, zapoczątkowaną w 1815 r. Przez kartografów Adolfa Stielera i Christiana Gottlieba Reicharda. Od 1823 do 1831, 25 kolejnych map pojawiło się w 5 dostawach uzupełniających. Atlas posiadał „polityczną i statystyczną dokładność, której nie dorównywało żadne podobne zjawisko”. Ponadto Heinrich Berghaus opublikował 15 map Azji i atlas fizyczny od 1832 do 1837 roku. W tym samym czasie ukazał się atlas historyczny Karla von Sprunera oraz pierwsze mapy Emila von Sydow. Publikacje te ugruntowały sukces i sławę firmy. Od 1818 był żonaty z Agnes z domu Perthes (28 maja 1798 – 1868), najstarszą córką kuzyna Friedricha Perthesa i jego żony Caroline Perthes z domu Klaudiusz. Agnieszka była wnuczką Macieja Klaudiusza. Syn pary, Bernhardt Perthes (1821–1857), który był wspólnikiem od 1845 r., przejął firmę, ale zmarł zaledwie cztery lata po swoim ojcu. Drei Karten-Klippen uogólnili wiedzę na temat rzutowania powierzchni kuli na mapę, reprezentacji trójwymiarowej powierzchni Ziemi na dwuwymiarowym papierze oraz wyboru i uogólnienia mapy przedmioty, podstawowe pytania, które sprawiły, że Sydow stał się pio

nierem. Po śmierci von Sydowa Hermann Wagner (1840-1929), profesor geografii w Gotha, zaprojektował „Sydow-Wagner Methodischer Schulatlas” (Atlas szkoły metodycznej Sydow-Wagnera) zawierający 60 map głównych i 50 wstawionych. Hermann Wagner (23 czerwca 1840 – 18 czerwca 1929) był niemieckim geografem i kartografem oraz administratorem PLTM2, który pochodził z Erlangen. Był synem anatoma Rudolfa Wagnera (1805–1864) i bratem ekonomisty Adolfa Wagnera (1835–1917). Wagner otrzymał wykształcenie na uniwersytetach w Getyndze i Erlangen, a od 1864 do 1876 prowadził zajęcia z matematyki i historii naturalnej w Ernestine Gymnasium w Gotha. Kiedy w 1859 r. powstała Freies Deutsches Hochstift (Fundacja Wolnych Niemiec), Wagner był jednym z jej 56 członków-założycieli. W 1868 r. Wagner rozpoczął pracę w wydawnictwie Justus Perthes jako redaktor w dziale statystycznym Almanachu Gothaer. Od 1872 r. wraz z Ernstem Behmem był redaktorem geograficzno-statystycznego przeglądu Die Bevolkerung der Erde.W 1876 został powołany na katedrę geografii na Uniwersytecie w Królewcu, aw 1880 został mianowany następcą Johanna Eduarda Wappäusa na stanowisku profesora geografii na Uniwersytecie w Getyndze.Od 1879 do 1920 był redaktorem Geographisches Jahrbuch. W latach 1883-84 opublikował nowe wydanie Lehrbuch der Geographie Hermanna Guthe’a. Związany jest również z atlasem szkolnym Sydow-Wagner Methodischer Schulatlas który został nazwany w połączeniu z kartografem Emilem von Sydowem.Podczas wojny francusko-pruskiej 1870/71 oficerowie pruscy otrzymali mapy Reymanna i szczególnie chwalili ich dokładność i dbałość o szczegóły. Na N na każdym arkuszu godło, na niektórych arkuszach skrócony tytuł mapy, na S pod ramka sucha pieczęć wydawcy: „VERLAG ¦ VON ¦ C. FLEMMING ¦ GLOGAU.”, podziałka liniowa i objaśnienia kolorów granic. Na większości arkuszy również nazwiska autorów, wadywców, autorów i sztycharzy oraz daty wykonania czystorysu i sztychu. Na arkuszu 2 skorowidz w skali 1:600000, arkusz 3 zawiera objaśnienia znaków oraz wzorzec mapy dla trzech typów terenu, arkusz 14 zawiera skale liczbowa i 18 podziałek transwersalnych.

Rzeźba: kreski Lehmana
Odwzorowanie: pseudostożkowe
Osiedla: plany kółka
Hydrografia: rzeki, jeziora, bagna, kanały
Siatka: geograficzna
Komunikacja: koleje, wielostopniowe drogi
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami co 5′, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej co 20″
Ramka: zwykła
Format:
arkusz 65a: 248×355, p: 282×379, a: 304×396
arkusz113a: 248×355, p: 282×379, a: 328×428
arkusz114a: 248×355, p: 282×379, a: 323×429
arkusz115a: 248×355, p: 282×379, a: 323×436
arkusz132a: 248×355, p: 282×379, a: 341×436

Kolekcja:         Muzeum Polskie w Rapperswilu

Nr katalogu CRP: 00570/11903
Nr katalogu CRP: 00571/11904
Nr katalogu CRP: 00573/11906
Nr katalogu CRP: 00574/11907
Nr katalogu CRP: 00572/11905