275. CARTE ETHNIQUE ¦ ET LINGUISTIQUE…

Skala 1:2000000; podziałka liniowa kilometrowa

Offset kolorowany, mapa ludności: etniczna i struktury językowej

Urodzony w Genewie w 1887 roku Charles Burky ukończył studia średnie w Kolegium. Następnie na uniwersytecie podążał za nauczaniem Williama Rosiera, którego wpływ definitywnie skierował jego zainteresowania w stronę geografii. Przyciągnięty wielką sławą niemieckich geografów w tym czasie, zapisał się na dwa semestry na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie wykładał prof. Penck, ekspert geografii fizycznej. W towarzystwie swojego przyjaciela Paula Dubois udał się następnie do Lipska, gdzie wykładał prof. Partsch, jeden z założycieli niemieckiej szkoły geograficznej. Pobyt w Niemczech wywarł ogromny wpływ na jego dalsze życie naukowe. To pod egidą tego mistrza dwa lata później przedstawił w języku niemieckim rozprawę doktorską na temat osadnictwa w bocznych dolinach Rodanu, w związku z formami rzeźby terenu. Intelektualne zainteresowania Burky’ego już nabierają kształtu i zainteresowanie geografią ludności, nauki o relacjach łączących ludzi i terenem przez nich zamieszkałym. Kształcenie w gimnazjach genewskich, które kontynuował przez czterdzieści jeden lat, bardzo szybko dało mu możliwość przekazania wielu młodym ludziom entuzjazmu, dla żywej nauki geografii. Głęboki szacunek, jakim darzy osobowość innych, ujmujący sposób bycia, kontakt który łatwo nawiązuje ze swoimi rozmówcami, jego zmysł pedagogiczny, bardzo szybko dają mu wielką popularność. W 1924 został mianowany następcą Williama Rosiera na katedrze geografii na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym uniwersytetu w Genewie. Od samego początku nadaje temu nauczaniu oryginalny kierunek, zgodnie z jego osobistą koncepcją geografii człowieka. Opracowując bardzo dokładną metodę analizy problemów, jakie stwarza przystosowanie społeczeństw do ich środowiska naturalnego, dochodzi do wniosku, który jest czymś więcej niż zwykłą obserwacją zaobserwowanych faktów. Według Burky’ego geografia człowieka nie może zadowolić się byciem nauką opisową. Musi być w stanie wyjść z abstrakcji w szczególności reagowanie na problemy międzynarodowe. W ten sposób staje się nauką normatywną i to dzięki starannemu badaniu środowiska ludzie i społeczności znajdą rozwiązania, które umkną im, jeśli nie będą uwzględniać uwarunkowań naturalnych. Burky nie ma wątpliwości, że geograf jest w stanie przeprowadzić tę analizę. Możemy sobie wyobrazić echo, jakie ta ambitna, i szeroka, tak ludzka koncepcja geografii wniosła do poziomu filozofii. Wpływ Burky’ego wykroczył poza granice Wydziału Ekonomicznego uniwersytetu genewskiego. Powołany do nauczania w Współczesnym Seminarium Francuskim, kilkakrotnie jako zastępca profesora Jeana Gabusa w Neuchâtel, był honorowym członkiem lub korespondentem kilku towarzystw naukowych. Charles Burky miał okazję w 1957 roku dotrzeć do jeszcze większego grona odbiorców, kiedy UNESCO poprosiło go na antenie Radia-Paris o poprowadzenie kursu nadanego przez około czterdziestu krajowych stacji radiowych. Ta powrzechnie popularyzowana geografia, która zainspirowała całe jego nauczanie, wszystkie jego pisma, dostarczyła również zasadniczego motywu działalności Burky’ego, którego pociągały wszystkie problemy organizacji współpracy krajowej i międzynarodowej. Jako dyrektor, Izby Gmin Europejskich, członek Szwajcarskiej Komisji Planowania, współpracownik wielu pism naukowych i gospodarczych, a także wielu gazet, znalazł możliwość wcielenia w życie idei, mu bliskich, a także pozwolić władzom, przemysłowcom, a nawet ogółowi społeczeństwa korzystać z jego ogromnej wiedzy. dokumentacji, wzbogaconych o liczne podróże. Odnajdujemy zresztą w imponującej liście jego publikacji (ponad sto pięćdziesiąt według katalogu Uniwersytetu) tę samą troskę o wyjaśnianie problemów współczesnego świata, umysłem pełnym zrozumienia dla trudności współczesnego społeczeństwa, każdej generacji, pełen szacunku i zrozumienia dla ich wysiłków. Jego udział w tworzeniu ważnego dzieła, jakim jest Le Monde, istna współczesna encyklopedia geograficzna, co więcej, francuskojęzyczna Szwajcaria jest mu szczególnie wdzięczna za przetłumaczenie fundamentalnej książki Früha, Geographie der Schweiz. Burky przez pięćdziesiąt lat należał do Towarzystwa Geograficznego. Przyjęty w 1912 r., w 1921 r. został członkiem Prezydium, następnie w latach 1929-30 najpierw przewodniczył obradom Towarzystwa, a następnie 1930-31, podczas uroczystych świąt w Genewie z okazji pięćdziesiątej rocznicy Stowarzyszenia Szwajcarskich Towarzystw Geograficznych. W 1949 r. reprezentował zarówno Radę Federalną, jak i szwajcarskie towarzystwa geograficzne na Międzynarodowym Kongresie Geograficznym w Lizbonie. A w 1958 roku, po przerwie spowodowanej licznymi zajęciami, powrócił na swoje miejsce na czele Towarzystwa, wydając serię komunikatów. Pierwsza pochodzi z 1918 roku pod tytułem: „Rola czynników ekonomicznych we współczesnej wojnie”. Poświęcony czasami swoim podróżom (Dania, San Marino, hiszpańskie Maroko, Finlandia, Sahara, Wyspy Kanaryjskie) czasami rozmaitym badaniom (Alpy i depopulacja, wielkie mocarstwa i organizacja świata, problemy krajów słabo rozwiniętych). Publikacje Towarzystwa zawierają także kilka wspomnień Burky’ego. Tytuły niektórych z nich bardzo odsłaniają niepokoje ich autora: nauczanie geografii w Genewie, problemy duńskie i ich geoludzkie rozwiązanie, geografia człowieka, filozofia, Szwajcaria i energia atomowa. Wreszcie jego ważnego wkładu w stulecie Towarzstwa w formie niezwykłej syntezy zatytułowanej „Problemy Genewy”.

Osiedla: kółka
Hydrografia: rzeki
Nazewnictwo: hydrografia, osiedla
Współrzędne Geograficzne: opisane między ramkami i oznaczone graficznie między ramkami co 2°
Ramka: zwykła
Formt: r: 490×510, a: 500×540

Kolekcja: Muzeum Polskie w Rapperswilu

Nr katalogu CRP: 01487X/39019

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)