30a. Delineatio Geometrica ¦ Arcis et…

Skala przybliżona 1 :1500, podziałka liniowa w kartuszu skalowym na S : «Scala 50. ¦¦ Pert. Rihn«

Miedzioryt czarno-biały

No: 30

Plan zamku i miasta Malbork oblężonych 7 lutego i zdobytych 28 sierpnia 1656 r. przez wojska szwedzkie pod wodzą D. Gullaui Ottona Stenbocka, naczelny dowódcy Gwardii Królewskiej króla Szwecji. Choć na początku 1656 roku w rękach Szwedów znajdowała się większość ważniejszych miast (Brodnica, Bydgoszcz, Kraków, Łęczyca, Łowicz, Nowy Dwór, Ostrołęka, Poznań, Pułtusk, Rajgród, Toruń, Tykocin, Warszawa, Birże na Żmudzi oraz niemal całe Prusy Królewskie z wyjątkiem Gdańska, Pucka i Malborka), a szwedzka armia okupacyjna liczyła już ponad 60 tys. żołnierzy, nastąpił wyraźny zwrot w wojnie polsko-szwedzkiej. Ogarniający cały kraj ruch partyzancki wciągnął do walki wszystkie klasy społeczne, a do tego coraz większa liczba polskich oddziałów porzucała służbę u Szwedów. Gdy do Karola Gustawa dotarła wieść o powstaniu w południowej Małopolsce, przyśpieszył rokowania z elektorem brandenburskim i zawarł z nim 17 stycznia w Królewcu układ, na mocy którego Prusy Książęce stały się lennem Szwecji i oddawały Szwedom do dyspozycji swój korpus posiłkowy liczący 1,5 tys. żołnierzy. Gdy tylko układ z elektorem został podpisany, Karol Gustaw przerwał oblężenie Gdańska i ruszył na południe. Armię inflancką 30 stycznia wysłał na Żmudź, a w Prusach zostawił korpus Stenbocka, który miał kontynuować oblężenie Malborka. Niemałym sukcesem Szwedów było zdobycie w lutym twierdzy Głowy Gdańskiej. Karol Gustaw musiał teraz działać zdecydowanie, gdyż stosunek sił zmieniał się bardzo szybko.  Służbę u Szwedów porzucały stojące dotąd przy nich oddziały wojskowe Rzeczypospolitej. Bardzo poważną stratą było odejście 2 lutego pułku jazdy litewskiej Połubińskiego, który skierował się w kierunku Bielska. 12 lutego do stolicy Chanatu Krymskiego Bakczysaraju przybyło polskie poselstwo z podczaszym chełmskim Janem Szumowskim na czele. Posłowie zostali przyjęci bardzo życzliwie, a wchodzący w skład poselstwa tłumacz Piotrowicz powiadomił listownie Jana Kazimierza, że wiosną chan ruszy na Szwedów z całą potęgą. Ze względu na szybko rosnącą liczebność regularnych wojsk polskich i coraz większą liczbę oddziałów partyzanckich, zwycięstwo pod Gołębiem niczego nie zmieniło w sytuacji strategicznej Szwedów, która wciąż się pogarszała. Nie zmieniło tego również opanowanie 21 lutego przez armię Karola Gustawa Lublina. Spory sukces odniosła armia szwedzka na północy, gdy opanowała 24 lutego Malbork (pozostał sam zamek, który bronił się jeszcze trzy tygodnie), dzięki czemu przejęła kontrole nad ujściem Wisły. Pogorszyło to znacznie sytuację broniącego się wciąż Gdańska, obok którego opór stawiał Szwedom także Puck. W lutym doszło także do walk na Podlasiu, gdzie rozpoczęła się wojna stronników Jana Kazimierza z siłami radziwiłłowskimi. W trakcie tych walk Bogusław Radziwiłł uwolnił od oblężenia Tykocin. Także cała kampania zimowo-wiosenna, pomimo zdobycia Malborka, w poważnym stopniu uszczupliła szwedzki stan posiadania na obszarze Polski. Armia szwedzka utraciła niemal całe województwo krakowskie i sandomierskie, a jej pozycja w Wielkopolsce, na Mazowszu i na Żmudzi znacznie osłabła. Także Podlasie wymknęło się szwedzkiemu panowaniu. W okresie tym Szwedzi stracili 7-8 tys. żołnierzy, nie licząc faktu, że opuściła ich znaczna część wojsk kwarcianych. Takiego ubytku sił nie zrekompensowały świeże zaciągi dokonane na terenie Niemiec. Jan Sapieha bezskutecznie przekonywał „Sobiepana” Zamoyskiego, by poddał Zamość Karolowi Gustawowi.

Legenda: W kartuszu tytułowym
Kartusz: Kartusz tytułowy na SW ozdobiony skromnie filigranami. Na NE róża wiatrów, orientacja wschodnia
Ramka: Wałek ze spiralą
Sygnatura: Na SW: F. de Lapointe Sc
Format: 285×340

Nr katalogu CRP: No-30-3115-2-01077-38495

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)