25. Delineatio Geometrica ¦ Ciuitatis ELBINGENSIS…

Skala przybliżona 1:2000, podziałka liniowa w kartuszu tytułowym na S : „Perticæ Culmens”

Miedzioryt czarno-biały

No: 25

Plan Elbląga z kartuszem tytułowym i legendą na NE. Idący przed królem Karolem Gustawem Stenbock zajął 19 listopada Czerwińsk, po czym połączył się z maszerującą od północy grupą Horna. Po połączeniu Stenbock zajął Brodnicę, a 2 grudnia Toruń, gdzie wkrótce dołączył do niego Karol Gustaw. W tym czasie w okolicach Kwidzyna, Iławy i Pasłęka koncentrowały się wojska elektora Fryderyka Wilhelma. Karol Gustaw postanowił ruszyć w sam ich środek, podczas gdy Stenbock skierował się na Grudziądz, skąd potem poszedł na Elbląg. Od wschodu w kierunku Prus od kilkunastu dni maszerowała armia inflancka. Koncentryczne uderzenie trzech armii szwedzkich na Prusy doprowadziło do uzyskania przez Szwedów ogromnej przewagi liczebnej. Elbląg padł 22 grudnia, a 3 stycznia 1656 roku Tczew, Gniew i Starogard (którego załoga zdążyła się ewakuować). Główne siły szwedzkie uderzyły następnie na Królewiec i gdy zbliżyły się do miasta na odległość 25 km, Fryderyk Wilhelm podjął rokowania. Ostatecznie elektor zawarł 17 stycznia w Królewcu układ ze Szwedami, na mocy którego przeszedł na stronę Szwedów i uznał się lennikiem Karola Gustawa. W zamian za to Fryderyk Wilhelm miał otrzymać Warmię. Wkrótce po podpisaniu umowy władca Brandenburgii spotkał się uroczyście w Bartoszycach ze swym nowym zwierzchnikiem lennym królem Szwecji Karolem Gustawem. W tym momencie w Prusach pozostały już tylko trzy punkty oporu – obok Gdańska były to: Malbork i Puck. Opór tych twierdz mógł doprowadzić do przewlekania się wojny na północy, i to w czasie, gdy reszta kraju zaczęła stawiać coraz większy opór, zagrażając szwedzkiemu panowaniu. Błyskawiczne sukcesy szwedzkie stworzyły szansę na unię personalną między Polską, Litwą i Szwecją. Jednak łupiestwo szwedzkich żołnierzy połączone z brutalnością Karola Gustawa zamknęło drogę do unii i doprowadziło do zaciętych i okrutnych walk, które w przyszłości miały wyjść na korzyść jedynie wrogom obu walczących stron. Karol Gustaw łamał wszystkie przyrzeczenia, dając swoim żołnierzom zachętę do okrutnego traktowania ludności opanowanego kraju. Robił, co tylko mógł, by przekonać Polaków do stawienia mu bezwzględnego oporu. Przyszłość pokazała, że władca Szwecji mógł mieć albo całą Polskę, albo nic. Z biegiem czasu Szwedzi coraz bardziej angażowali się w Polsce, toteż od lipca do końca 1655 roku siły szwedzkie na terenie Rzeczypospolitej wzrosły z 42 tys. żołnierzy do 68 tys. żołnierzy. Ponieważ aż 2/3 tego stanu zostało rozlokowane w licznych garnizonach na rozległych obszarach Polski, w przyszłości bardzo to ułatwiło Polakom walkę podjazdową z najeźdźcą. Wkrótce stojące pod Warszawą siły królewskie wzmocnił marszałek wielki koronny Jerzy Sebastian Lubomirski. Ponieważ Arvid Wittenberg nie zgodził się na proponowaną kapitulację, 8 czerwca wojska Rzeczypospolitej ruszyły do generalnego szturmu, z trudem odpartego przez Szwedów. Następnego dnia po nieudanym szturmie przybył z Prus Czarniecki, który przyprowadził ze sobą około 20 tys. zbrojnych, w tym wielu powstańców chłopskich z Kujaw, a także czeladzi i chorągwi powiatowych pospolitego ruszenia. W sumie pod Warszawą zebrało się 28,5 tys. regularnego wojska, 18-20[68] tys. pospolitego ruszenia i kilkanaście tysięcy czeladzi i chłopów. Garnizon warszawski dowodzony przez Wittenberga liczył 2484 żołnierzy. Większy był tylko szwedzki garnizon Krakowa – 3550 żołnierzy. W tym czasie w Elblągu było 1240 żołnierzy, w Toruniu 1974 żołnierzy, a w Poznaniu około 1 tys. żołnierzy.

Legenda: Na NE, w kartuszu tytułowym
Kartusz: Tytułowy z legendą
Ramka: Wałek z liśćmi laurowymi
Sygnatura: Na SE w treści: DF. Lapointe Fecit
Format: 285×340

Nr katalogu CRP: No-25-3111-01083-38501

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)