91. LE ROYAUME de POLOGNE ¦…

Skala 1:2500000; skala przybliżona, podziałki liniowe: „Echelle”, „Milles pas Geometriques„, „Milles de Pologne„, „Lieues dine Heure de Chemin„.

Miedzioryt kolorowane granice, mapa ogólnogeograficzna.

Cartes de toutes les parties du Monde. Vincenzo Maria Coronelli. A Paris 1697 chez I. B. Nolin.

Mapa opracowana przez J. B. Nolina na podstawie materialow S. Starowolskiego i C. Hartknocha. S. Starowolski , pisarz, historyk i publicysta, od 1639 r ksiądz, od 1620 sekretarz J. K. Chodkiewicza, brał udział w wyprawie chocimskiej, opracował między innymi pierwszą próbę historii literatury polskiej i dzieła historycznego Polonia, w którym były między innymi zamieszczone mapki Polski i Ukrainy Beauplana. Opisana mapa zmieszczona była we francuskim wydaniu atlasu V. M. Coronelliego, weneckiego kosmografa, autora między innymi słynnych globusów. J. B. Nollin, francuski geograf, wydawca i rytownik działający w Paryżu przy Quay de l’Horloge du Palais vers le Pont Neuf. Hartknoch urodził się w Jablonken (Jabłonka) koło Ortelsburga (Szczytno) w księstwie pruskim. W 1650 r. Rodzina przeniosła się do Passenheim (Pasym) i tam była świadkiem brutalności i okropności ataków tatarskich, walczących o Królestwo Polskie w południowych Prusach. Jego życie uratował jego nauczyciel, który wypchnął go przez okno. Wiele wiosek w regionie zostało

zniszczonych, ale Hartknoch dotarł do książęcej stolicy Królewca. W Królewcu Hartknoch rozpoczął studia teologiczne w instytucie protestanckim. Wkrótce po tym, jak umarli jego rodzice i musiał podjąć pracę. Został prywatnym nauczycielem w Kownie, a następnie rektorem szkoły protestanckiej w Wilnie. Wkrótce wrócił do Królewca, gdzie książki i akta interesowały go historią. Hartknoch opisuje swoją ostatnią rezydencję, miasto Cierń (Toruń), w swojej książce Stare i nowe Prusy. W 1679 r. Hartknoch opublikował książkę o historii Prus, Prusach Starych i Nowych, najpierw w języku łacińskim, a następnie w języku nie mieckim, a także o historii kościoła w Prusach. Pracom towarzyszą opisy i ilustracje ludzi, historii i kultury, a także miedziorytowe ilustracje miast. Informacje etnograficzne otrzymał od kapłana Matthäusa Prätoriusa. Praca Hartknocha w Rzeczypospolitej, Rzeczypospolitej Polskiej, Kownie i Wilnie wzbudziła jego zainteresowanie historią. Napisał obszerną pracę na temat Wspólnoty obejmującą 300 lat, pierwszą tego rodzaju. W 1677 r. Miasto Toruń (Thorn) zaprosiło Hartknocha na stanowisko dyrektora gimnazjum, w którym pracował przez dziesięć lat. Zmęczony ubóstwem Hartknoch zmarł i został tam pochowany w 1687 r. W wieku 43 lat. Bogaty dorobek naukowy Hartknocha znacznie przyczynił się do znajomości Prus, Pomorza, Żmudzi, Kurlandii i Polski. Szymon Starowolski (1588 – 1656; Simon Starovolscius) był pisarzem, badaczem i historykiem w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Prawdopodobnie urodził się pod Prużanami, zmarł pod Krakowem. Był bardzo płodnym pisarzem i pozostawił po sobie ponad 70 dzieł, głównie po łacinie. Niektóre z nich przetrwały do momentu przetłumaczenia na język polski. Starowolski wskazał na grób króla Władysława Łokietka, który trzykrotnie wygnany, trzykrotnie powrócił. Karol Gustaw powiedział: „Jan Kazimierz [król Polski] nigdy nie powróci”. „Serenissime Rex [Most Serene

King]”, odpowiedział Starowolski, „Fortuna zmienna, Deus immutabilis [Fortuna jest zmienna, Bóg jest niezmienny]”. Król Szwecji zmarł kilka miesięcy później, przed triumfalnym powrotem Jana Kazimierza. Obraz Matejki. Szymon Starowolski urodził się w zubożałej litewskiej rodzinie szlacheckiej. Jako młody człowiek odwiedzał dwory wielu magnatów, w tym słynnego kanclerza Jana Zamoyskiego (w wieku 17 lat) i biskupa Jakuba Zadzika. Po studiach podróżował w służbie rodziny Ostrogskich przez Europę Zachodnią (Niemcy, Francja, Holandia), gdzie odwiedził Uniwersytet w Louvain. Po powrocie w latach 1612–1619 Starowolski studiował i wykładał na Akademii Krakowskiej (Uniwersytet Jagielloński), a następnie w klasztorze cystersów w Wąchocku. Starowolski został sekretarzem słynnego polskiego dowódcy wojskowego hetmana Jana Karola Chodkiewicza, któremu towarzyszył w bitwie pod Chocimiem (1621 r.). Później był opiekunem wielu młodych szlachty, w tym Aleksandra Koniecpolskiego, syna hetmana Stanisława Koniecpolskiego. Związany z wieloma innymi potężnymi sądami magnackimi, często podróżował za granicę. W 1639 r. Otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie został kanonikiem i pracował jako   kaznodzieja, kantor i kanonik w Krakowie i Tarnowie. Podczas najazdu szwedzkiego na Polskę  (Potop) pełnił funkcje biskupa w miejsce Piotra Gembickiego. Starowolski słynie z licznych prac (po polsku i po łacinie) z zakresu historii, geografii, prawa, strategii, teologii, literatury i polityki. Jego największą pasją była historia. Został ekspertem od Imperium Osmańskiego, które uważał zarówno za wielkie zagrożenie dla Polski, jak i za fascynującego sąsiada. W swoich dziełach łacińskich, skierowanych do zagranicznych czytelników, bronił dobrego imienia Polski, zaś w polskich pismach wzywał do gruntownej reformy Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Podkreślił, że każda osoba jest odpowiedzialna za swoje czyny, a wyższe stanowisko pociąga za sobą nie tylko więcej przywilejów, ale także więcej obowiązków. Napisał ponad siedemdziesiąt książek. Jego krytycy zwrócili uwagę, że Starowolski był zwolennikiem nietolerancji religijnej; popierał represje wobec husytów, występując przeciwko tolerancyjnym statutom warszawskim i odstępcom od katolicyzmu, usiłował zamknąć szkoły protestanckie i prasy drukarskie i nalegał, aby edykt wieluński uchwalony w 1424 r. jako wyjątek od ogólnej polskiej polityki tolerancji religijnej , wciąż był prawem. Uważał także, że chrześcijańskich dysydentów należy uważać za niechrześcijan wraz z muzułmanami i Żydami. Chociaż opowiadał się za lepszym traktowaniem chłopów (poddanych), napisał, że zgodnie z wolą Bożą

istniały trzy klasy społeczne: szlachta (władcy) , kapłani (strażnicy moralności) i chłopi (robotnicy). Louis-Sébastien Le Nain de Tillemont (ur. 30 listopada 1637 w Paryżu, † 10 stycznia 1698) był francuskim historykiem. Tillemont wychował się jako członek zamożnej rodziny jansenistów w Petites écoles w Port-Royal-des-Champs. Tutaj kształtowało się i promowało jego historyczne zainteresowanie. W wieku 20 lat rozpoczął pracę nad dwoma monumentalnymi dziełami: Mémoires pour servir à l’histoire ecclésiastique des six premiers siècles (historia kościoła pierwszych sześciu wieków) oraz Histoire des empereurs et autres princes qui ont régné pendant les six premiers siècles de l’Église (historia cesarzy rzymskich). Tillemont otrzymał święcenia kapłańskie w wieku 39 lat. Osiedlił się w Port-Royal, dopóki nie został rozwiązany kilka lat później, w 1679 roku. Resztę życia spędził pracując w rodzinnym majątku w Tillemont. Historia została opublikowana od 1690 roku, Mémoires z 1693 roku. Obie publikacje były niekompletne, kiedy zmarł. Ta praca była jedną z pierwszych, która zapewniła  krytyczny przegląd wszystkich materiałów źródłowych. Jego styl jest suchy, ale dokładny i szczegółowy, ale jego praca również została zaatakowana, np. B. przez Honoratus a Sancta Maria (1651-1729) w Reflections sur les règles et l’usage de la critique (3 tomy, 1712-1720). Tillemont jest często cytowany przez Edwarda Gibona w jego Decline and Fall of the Roman Empire. Louis-Michel Le Peletier (Lepeletier), markiz de Saint-Fargeau (ur. 29 maja 1760 w Paryżu, † 20 stycznia 1793 ibid) był politykiem podczas rewolucji francuskiej. Po zamordowaniu przez rojalistę był czczony jako rewolucyjny męczennik i miał grób w Panteonie przez kilka lat. Jego młodszymi przyrodnimi braćmi byli polityk Félix Lepeletier (1767–1837) i entomolog Amédée Louis Michel Le Peletier (1770–1845). Louis-Michel Le Peletier de Saint-Fargeau pochodził z zamożnej i wpływowej rodziny szlachty de Robe („robenadel”, tj. Oficjalnej szlachty) i urodził się jako syn przewodniczącego parlamentu paryskiego (Trybunału Sprawiedliwości) Barona du Péreuse. Młody Le Peletier odziedziczył rozległe posiadłości ojca w 1778 r., Pracował jako prawnik w Châtelet od 1783 r. I przejął urząd ojca w 1785 r. Szlachta miasta Paryża wybrała Le Peletier wiosną 1789 r. Na członka dóbr ogólnych. 6 maja 1789 r. Wraz ze szlachtą i duchowieństwem głosował przeciwko sondażowi głów. Po tym, jak deputowani trzeciego stoiska ogłosili się Zgromadzeniem Narodowym, Le Peletier przyłączył się na prośbę Ludwika XVI. 27 czerwca 1789 r. na trzecim stoisku. W następnych tygodniach radykalnie zmienił swoje dotychczasowe poglądy i pomimo ogromnego bogactwa i licznych przywilejów stał się gorącym zwolennikiem ideałów i celów rewolucji. Wezwał do odwołania ministra finansów Neckera, który został zwolniony 11 lipca 1789 r., I głosował 4 sierpnia 1789 r. Za zniesieniem szlachetnych przywilejów. Le Peletier opowiadał się również za równością obywateli wobec prawa i organów podatkowych oraz za zagwarantowanymi w konstytucji prawami podstawowymi. Zrzekł się tytułu, zrzekł się swoich praw żeglugowych bez odszkodowania i odtąd ma tylko swoje „prawdziwe” imię Michel Le Peletier. Od 21 czerwca do 5 lipca 1790 r. Le Peletier pełnił funkcję prezydenta okręgu

wyborczego. Nieco później, jako sprawoz dawca Komisji Prawnej Konstytucji, na próżno pracował nad zniesieniem kary śmierci, wyrokiem w kuchni i oznakowaniem skazanych. Udało mu się jednak znieść tortury i zastąpić wykonanie powieszenia (lub nawet kołowania i czteroczęściowego, jak w przypadku królewskiego zabójcy Damienna w 1757 r.), Co było postrzegane jako okrutne i niehonorowe, wobec tego, które jest szybkie i dlatego uważane jest za mniej bolesne. We wrześniu 1792 r. Michel Le Peletier został wybrany do Konwentu Narodowego przez departament Yonne, gdzie znajdowała się jego własność i zamek Saint-Fargeau. Należał do Montagne jako partyzant Robespierres i, w swoim przemówieniu z 30 października 1792 r., Uznał potrzebę nieograniczonej wolności prasy. Le Peletier opracował również krajowy plan edukacji, który obejmował uczęszczanie do szkół ogólnych dla wszystkich dzieci obu płci w wieku od siedmiu do dwunastu lat. Ten projekt powinien być finansowany przez dodatkowe opodatkowanie zamożnych klas. Jednak pomimo energicznego poparcia Robespierre’a plan Le Peletiera nigdy nie został zrealizowany. W sierpniu 1793 r. Plan Le Peletiera został odrzucony przez Konwent Narodowy. 17 stycznia 1793 r. Poprzedni przeciwnik kary śmierci Le Peletier głosował za egzekucją Ludwika XVI. 20 stycznia 1793 r., Kiedy jadł obiad w swojej zwykłej restauracji w Palais Royal, były rojalistyczny żołnierz królewskiego ochroniarza podszedł do niego i dźgnął go z powodu jego zgody na egzekucję króla. Le Peletier został zabrany do domu swojego brata Félixa, poważnie ranny i zmarł tam kilka godzin później. Sprawca Philippe Nicolas Marie de Pâris (1767–1793) faktycznie planował zamordowanie najwyższego rangi „króla zabójcy” Philippe’a Égalité, ale postanowił po tym, jak pierwotnie nie zamierzał zamordować Michela Le Peletiera. Pâris uciekł po morderstwie i zastrzelił się, gdy został aresztowany 31 stycznia 1793 roku. Na kongresie narodowym adoptowano córkę Le Peletiera, Suzanne (odtąd nazywana Mademoiselle Nation) i jako pierwsza udzieliła Michelowi Le Peletierowi pogrzebu państwowego w Panteonie w czerwcu 1793 roku. Malarz Jacques-Louis David udokumentował zmarłych w swoim obrazie Les derniers moment de Michel Lepeletier (The Last Moments of Michel Lepeletier), który stał się kultowym przedmiotem patriotów. Morderstwo Le Peletiers i Jean-Paula Maratsa przez zdesperowanych indywidualnych przestępców doprowadziło do większego użycia terroru. W swoim przemówieniu w klubie jakobińskim 14 lipca 1793 r. Robespierre zażądał: „Mordercy Maratów i Lepeletierów muszą odpokutować za swoje straszne zbrodnie na Placu Rewolucji. Poplecznicy tyranii, podstępni posłowie, którzy podnieśli flagę buntu, wszyscy ci, którzy podnieśli flagę buntu, i wszyscy ci, którzy zawsze ostrzą nóż nad głowami ludu, ojczyzny i niektórych ich synów Potępiając potwory, powiadam, te potwory muszą zapłacić swoją krwią za krew naszych braci, którzy padli w imię wolności, za krew przelaną z takim okrucieństwem. Każdy z nas musi przynajmniej tymczasowo służyć republice z całej siły i poświęcić się całkowicie jej interesom. ”Obok Marata i Josepha Chaliera Le Peletier był czczony jako męczennik rewolucji. Po upadku Robespierre 9 Termidora II (27 lipca 1794 r.) Obraz Dawida został zniszczony, ciało Le Peletiers zostało usunięte z Panteonu, a nieco później przeniesione do Saint-Fargeau. Ostatnim miejscem spoczynku Michela Le Peletiera był tam dom rodzinny. Nazwa Le Peletier nosi teraz nazwę dzielnicy Saint-Fargeau z rue Saint-Fargeau w 20. dzielnicy Paryża, a także stację metra Saint-Fargeau.

Rzeźba: kopczyki
Osiedla: sygnatura 9-cio stopniowa
Hydrografia: rzeki, jeziora, bagna
Nazewnictwo: hydrografia, państwa, prowincje, 4-st. osiedla..
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami co 1°, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej co 10′.
Ramka: zwykła
Format: r: 479×595, p: 478×603, a: 515×685

Kolekcja: Tadeusz Szmitkowski

Nr katalogu CRP: 00349-36844

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)