229. LA POLOGNE ¦ Dressée sur…

Skala 1:2450000; podziałki liniowe w kartuszu na S: „Echelle”, „Lieues Communes de Pologne„, „Lieues de Prusse„, „Lieues Comm. d’Allemagne„.

Miedzioryt kolorowane granice zaborow, mapa ogólnogeograficzna.

(Atlas géographique et universal. Delisle Guillaume et Philippe Buache. Paris 1796 chez l’Auteur.)

Mapa Polski G. de l’Isla, uważanego za ojca współczesnej kartografii, „geografa krolewskiego ” Akademii Nauk w Paryżu, wydana po raz pierwszy w 1702 roku. Jest to przeróbka mapy Beauplana. Przy jej opracowaniu de l’Isle korzystał z pomiarów geograficznych i astronomicznych polskiego astronoma J. Heveliusza i opisach KanonikaS. Starowolskiego. Mapa powstala po 1795 roku w oficynie Ph. Buache należącej do zięcia i spadkobiercy wydawnictwa De l’Isle’a. Uwzgledniono granice porozbiorowe. Ph. Buache , francuski geograf i wydawca otrzymał tytuł „Premier géographe du Roi”, zaslynal jako teoretyk kartografii. Philippe Buache jest francuskim geografem, członkiem Królewskiej Akademii Nauk, pochodzącym z La Neuville-au-Pont, urodzonym w Paryżu 7 lutego 1700 r., Gdzie jego ojciec Claude pracował jako ślusarz i zmarł w tym samym mieście 24 stycznia 1773 (w wieku 72). W bardzo młodym wieku rozwinął zamiłowanie do rysowania. Od 11 roku życia był bardzo dobrym projektantem. Na szczęście Robert Pitrou, Generalny Inspektor Mostów i Dróg, zatrzymał się w domu swoich rodziców i był zdumiony swoimi talentami, które chciał rozwijać, ucząc go matematyki i zamiłowania do sztuki. Robert Pitrou opuścił dom swoich rodziców w 1716 roku, aby zbudować most Blois. Pozbawiony nauk Pitrou, połączył siły z innymi młodymi ludźmi, aby kontynuować naukę. Buache kształcił się jako architekt i zdobył nagrodę Królewskiej Akademii Architektury (przodka Prix de Rome) w 17212. Spędził tylko rok w Académie de France w Rzymie. Uczył się również dzięki geografowi Guillaume’owi Delisle’owi. Król właśnie stworzył w Paryżu skład planów, które powierzył kawaleremowi de Luynes. Ten potrzebuje asystenta, żeby uporządkował zawarte w nim materiały, a gdy pojawiła się niezgodność informacji, ocenić stopień zaufania, jakim można im dać, a następnie zbudować na nich mapy morskie. dokładność, na którą można liczyć. Guillaume Delisle przedstawił Philippe Buache Chevalier de Luynes, gdy miał zaledwie 21 lat. Philippe Buache pozostawał związany z Card Depot przez 17 lat. Sporządził ponad 1500 map, korzystając z porad Guillaume Delisle za jego życia. Kiedy Guillaume Delisle zmarł w 1726 r., Jego brat Joseph-Nicolas Delisle, który uczył go astronomii, chciał przyciągnąć Philippe’a Buache’a do Rosji. W celu negocjacji wysłał list do hrabiego Ons-en-Bray, który następnie przekazał ten list Królewskiej Akademii Nauk. Chociaż zwiększyło to szacunek Akademii dla kartografa, odmówiła przyznania mu miejsca w niej. Jednak pomimo swojej niskiej emerytury w wysokości 800 funtów Philippe Buache odrzucił ofertę osiedlenia się w Rosji. Ponadto chciał uporządkować ważną kolekcję wspomnień i badań, które pozostawił Guillaume Delisle, gdy umarł. Przedstawił królowi wraz z wdową po

Guillaume Delisle kilka odręcznych map, między innymi mapę świata morskiego, mapę Ziemi Świętej oraz opublikował mapy, których Guillaume Delisle nie był w stanie ukończyć, np. Francuskiej Afryki. lub Senegal, mapa imperium asyryjskiego dołączona do pamiętnika Nicolasa Fréreta opublikowanego w zbiorze inskrypcji i literatury pięknej Królewskiej Akademii. W 1729 r. Został mianowany pierwszym geografem króla w miejsce zmarłego właśnie Giacomo Filippo Maraldiego. Został mianowany zastępcą geografa Królewskiej Akademii Nauk 10 czerwca 1730 r., Pierwszy posiadacz tego miejsca utworzonego dla niego przez króla 22 maja 1730 r. Wdowa po Guillaume Delisle zgodziła się wydać mu za żonę jedyną córkę. W 1730 roku przedstawił Akademii mapę Zatoki Meksykańskiej i obu Ameryk, poprawiając kilka istotnych błędów. Buache ma przeświadczenie, że Anglia nie zawsze była wyspą, a Pas de Calais mogła być przesmykiem. Przeprowadził badania dna kanału, które umożliwiły mu zbudowanie pierwszej mapy batymetrycznej, mapy fizycznej i profilu kanału kanału oraz części Morza Północnego, gdzie obecny stan głębi la Mer przedstawiony w rękopisie Królewskiej Akademii Nauk w 1737 r. i opublikowany w 1751 r. W 1739 r. odnotował odkrycie Przylądka Obrzezania dokonanego przez Jean-Baptiste Charles Bouvet de Lozier na wyspie Bouveta, którego nie był w stanie dotrzeć dzięki pływającym blokom lodu. Wydedukował, że w pobliżu musi istnieć znaczna ziemia. Te poszukiwania południowej krainy doprowadzą do odkrycia Wysp Kerguelena w 1772 roku. Wierzył w istnienie południowego kontynentu, co do pewnego stopnia potwierdziło późniejsze odkrycia. W 1740 r. Opublikował mapę przedstawiającą miejsca, w których zaobserwowano różnice w długości drugiego wahadła, wraz z tabelą wzrostu grawitacji od równika do biegunów według Newtona, Bradleya i Maupertuisa. Zalanie Paryża przez Sekwanę pod koniec 1740 r. I na początku 1741 r. Skłoniło go do szczegółowego opisu z planem zasięgu lądu pokrytego wodą, a także granic, w których woda dostała się do piwnic. W następnym roku wykonał dwa plany hydrograficzne Paryża z fragmentem terenu pomiędzy obserwatorium a Porte Saint-Martin. Wszczepiając studnie na ich głębokości, był w stanie wykazać, że są zasilane przez zwierciadło wody opadające z lądu w kierunku Sekwany i że ta ostatnia musi płynąć z powrotem, gdy poziom rzeki wzrasta. Pierwszy plan: bieg Sekwany w granicach Paryża z wodospadami strumieni, które wpływają bezpośrednio do niego. Poszczególne fontanny tego miasta zostały zaznaczone na tym planie Drugi plan: gdzie widzimy ulice, których zbocza mamy dzięki niwelacji wykonanej w różnych dzielnicach miasta. Planisfera fizyczna przedstawiona Królewskiej Akademii Nauk w 1752 roku i rozszerzona w 1766 roku. W 1745 r. Przedstawił szkic pracy, którą rozważał, nad strukturą globu ziemskiego i układem gór. Do tej pracy dołączono mapę Oceanu Atlantyckiego między Afryką a Ameryką z fragmentem oceanu z głębokościami mierzonymi przez sondy nawigatorów. W 1752 r. Zaproponował rozprawę na temat eseju z geografii fizycznej na temat rodzaju szkieletu globu ziemskiego z pasmami górskimi przecinającymi morza i ląd, z uwzględnieniem różnych basenów morskich3. Ustanowił podział globu na podległe sobie dorzecza rzek i mórz. Wspomnienia z 1752 roku zostały przychylnie przyjęte przez Królewską Akademię Nauk: „Taki sposób patrzenia na nasz glob otwiera nową karierę w geografii. Być może ciekawsze jest poznanie kierunku tych pasm górskich … niż rozpoznanie dawnych punktów orientacyjnych kraju lub imperium, które już nie istnieje „…” Ten system jest więc zgodny z poglądy na zdrową sylwetkę stały się niejako prorocze w rękach pana Buache ”. Po trzęsieniu ziemi w Lizbonie w 1755 roku przedstawił Akademii rozprawę o trzęsieniach ziemi i (utraconej) planisferze, na której skupił się na 612 miejscach dotkniętych trzęsieniami ziemi. Klasyfikuje trzęsienia ziemi na trzy kategorie według ich intensywności i odnosi je do wybrzeży i pasm górskich. Godny kontynuator Claude Perrault i Edme Mariotte, pokazał, co może osiągnąć mariaż teoretycznej nauki i praktycznych zastosowań. Królewska Akademia Nauk ceni mapy z 1767 roku w następujący sposób: „Jesteśmy zbyt szczęśliwi w badaniach nauk ścisłych, kiedy refleksje, które wydają się być tylko ciekawostką, mogą być tak wielkiej użyteczności i tak blisko, jak praca pana Buache ”. Phiilippe Buache zbudował na podstawie obserwacji i hipotez spójny system geograficzny. Jednym z jego pomysłów jest to, że góry są nie tylko przewodnikami po wodach, ale są szkieletem ziemskiej kuli ziemskiej. Jednak systematyzm Buache’a doprowadził go do wysunięcia błędnych twierdzeń dotyczących południowego kontynentu i wielkiego śródlądowego morza Kanady. Jako geograf, służył także w Choiseul, po utracie Kanady w 1763 roku, aby ustanowić prawa Francji na wybrzeżu Gujany. Geografia następnie oddaje się w służbie dyplomacji. Gdyby nauczanie geografii z delfinami było traktowane w sposób podrzędny dla dzieci Ludwika XIV, Philippe Buache był w stanie ustanowić tę naukę od 1755 roku dla przyszłego Ludwika XVI, Ludwika XVIII i Karola X. Jest wujem Jean-Nicolasa Buache’a (1741-1825), także królewskiego geografa. Na SE pod ramka: „Ph.Buache P. G. d. R: d. l’A. R. d. S. Gendre de l’Auteur. Avec Priv.„. Na S w treści mapy kartusz skalowy przykryty legendą: „Indication des Démembrements effectués tant en 1773. qu’en 1795.”, „Le Verd au Roi de Prusse„, „Le Bleu à l’Autriche„, „Le Rouge à la Russie„, „Le Jaune, le Royaume de Prusse tel qu’il ¦ étoit avant les Démembrements de la Pologne.„, „Les Teintes Plants indiquant le premier Démembrement Fait en 1773. Les Lisérés de même Couleur indiquent ¦ le dernier Démembrement Fait entre les trois Puissances partageantes en 1795„. Na odwrocie na SW stempel: „THE REV SUPERIOR ¦ DIVINE MEROY COLLEGE ¦ HENLEY-ON-THAMES, ¦ OXON”.

Rzeźba: kopczyki
Osiedla: kółka, sygnatura obrazkowa
Hydrografia: rzeki, jeziora,bagna
Siatka: geograficzna
Odwzorowanie: stożkowe
Nazewnictwo: hydrografia, góry, państwa, prowincje, 2-st. osiedla
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami co 1°, oznaczone graficzniew ramce wewnętrznej co 10′
Ramka: zwykła
Format: r: 480×626, p: 491×640, a: 536×734

Kolekcja: Tadeusz Szmitkowski

Nr katalogu CRP: 00281-11448

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)