76. L’ EUROPE MODERNE ¦ avec…

Skala 1:10000000; skala przybliżona

Akwaforta kolorowana, mapa historyczna.

Mapa przedstawia podział administracyjny Europy po trzecim rozbiorze Polski. Opisy Bitwy pod Austerlitz i wojen szwedzliego króla Karola XII. Bitwa pod Austerlitz (2 grudnia 1805/11 Frimaire An XIV FRC), znana również jako Bitwa Trzech Cesarzy, była jednym z najważniejszych i decydujących starć wojen napoleońskich. W tym, co powszechnie uważa się za największe zwycięstwo Napoleona, Wielka Armia Francji pokonała większą armię rosyjską i austriacką pod wodzą cesarza Aleksandra I i cesarza Franciszka II. Do bitwy doszło pod miastem Austerlitz w Cesarstwie Austriackim (dzisiejsze Slavkov u Brna w Czechach). Austerlitz szybko zakończył wojnę Trzeciej Koalicji, a traktat z Pressburga (Bratysławy) został podpisany przez Austriaków pod koniec miesiąca. Bitwa jest często cytowana jako arcydzieło taktyczne, w tej samej lidze, co inne historyczne starcia, takie jak Cannae czy Gaugamela. Po wyeliminowaniu armii austriackiej podczas kampanii Ulm, siły francuskie zajęły Wiedeń w listopadzie 1805 r. Austriacy unikali dalszego konfliktu, dopóki nadejście Rosjan nie wzmocniło liczebności aliantów. Napoleon wysłał swoją armię na północ w pogoni za aliantami, ale potem nakazał swoim siłom odwrót, aby mógł udawać poważną słabość. Zdesperowany, by zwabić aliantów do bitwy, Napoleon dawał wszelkie wskazówki w dniach poprzedzających starcie, że armia francuska była w opłakanym stanie, porzucając nawet dominujące wzgórza Pratzen w pobliżu Austerlitz. Rozlokował armię francuską poniżej Wzgórz Pratzen i celowo osłabił swoją prawą flankę, zachęcając aliantów do przeprowadzenia tam dużego natarcia w nadziei na przetoczenie całej linii francuskiej. Wymuszony marsz z Wiednia marszałka Davouta i jego III Korpusu wypełnił lukę pozostawioną przez Napoleona w samą  porę. Tymczasem ciężkie rozmieszczenie aliantów przeciwko francuskiej prawicy osłabiło alianckie centrum na Wzgórzach Pratzen, które zostało zaciekle zaatakowane przez IV Korpus Marszałka Soulta. Po zniszczeniu centrum alianckiego, Francuzi przedarli się przez obie flanki wroga i wysłali aliantów do chaotycznej ucieczki, chwytając przy tym tysiące jeńców. Katastrofa aliantów znacząco wstrząsnęła wiarą cesarza Franciszka w wysiłki wojenne prowadzone przez Brytyjczyków. Francja i Austria natychmiast zgodziły się na zawieszenie broni, a wkrótce potem, 26 grudnia, podpisano traktat prasburski. Pressburg wyprowadził Austrię z wojny i koalicji, jednocześnie wzmacniając wcześniejsze traktaty z Campo Formio i Lunéville między dwoma mocarstwami. Traktat potwierdził utratę przez Austrię ziem we Włoszech i Bawarii na rzecz Francji, aw Niemczech niemieckim sojusznikom Napoleona. Nałożono również odszkodowanie w wysokości 40 milionów franków na pokonanych Habsburgów i pozwolił uciekającym wojskom rosyjskim na swobodny przejazd przez wrogie terytoria i powrót na ojczyznę. Krytycznie, zwycięstwo pod Austerlitz pozwoliło na utworzenie Konfederacji Renu, zbioru niemieckich państw, które miały być strefą buforową między Francją a Europą Środkową. Konfederacja uczyniła Święte Cesarstwo Rzymskie praktycznie bezużytecznym, więc to ostatnie upadło w 1806 r. Po zrzeczeniu się przez Franciszka tronu cesarskiego, zachowując Franciszka I Austrii jako jedyny oficjalny tytuł. Osiągnięcia te nie przyniosły jednak trwałego pokoju na kontynencie. Pruskie obawy o rosnące wpływy francuskie w Europie Środkowej wywołały wojnę IV Koalicji w 1806 roku. Imperium Szwedzkie (szwedzkie: Stormaktstiden, „era wielkiej potęgi”) było europejskim wielkim mocarstwem, które sprawowało kontrolę terytorialną nad znaczną częścią regionu bałtyckiego w XVII i na początku XVIII wieku. Początek Cesarstwa jest zwykle uznawany za panowanie Gustawa Adolfa, który wstąpił na tron w 1611 r., A jego koniec jako utrata terytoriów w 1721 r. Po Wielkiej Wojnie Północnej. Po śmierci Gustawa Adolfa w 1632 r. Imperium przez długi czas było kontrolowane przez część arystokracji, taką jak rodzina Oxenstierna, pełniąca funkcję regentów dla pomniejszych monarchów. Interesy szlachty kontrastowały z polityką jednolitości (tj. Podtrzymywania tradycyjnej równości w statusie majątków szwedzkich, faworyzowanej przez królów i chłopstwo). Na ziemiach nabytych w okresie faktycznego panowania szlacheckiego nie zniesiono pańszczyzny, a także pojawiła się tendencja do zakładania odpowiednich majątków w samej Szwecji. Wielka redukcja z 1680 r. Położyła kres tym wysiłkom szlachty i nakazała zwrócenie królowi dóbr zdobytych od korony. Niewolnictwo pozostało jednak w mocy w posiadłościach nabytych w Świętym Cesarstwie Rzymskim i szwedzkiej Estonii, gdzie konsekwentne stosowanie polityki jednolitości było utrudnione przez traktaty, na mocy których zostały one zdobyte. Po zwycięstwach w wojnie trzydziestoletniej Szwecja osiągnęła punkt kulminacyjny ery wielkiej potęgi podczas drugiej wojny północnej, kiedy jej główny przeciwnik, Dania – Norwegia, został zneutralizowany na mocy traktatu Roskilde w 1658 r. imperium jest w największym stopniu). Jednak w dalszym przebiegu tej wojny, a także w późniejszej wojnie skandynawskiej, Szwecja była w stanie utrzymać swoje imperium jedynie przy wsparciu jej najbliższego sojusznika, Francji . Karol XI ze Szwecji skonsolidował imperium. Ale upadek zaczął się od jego syna, Karola XII. Po pierwszych zwycięstwach szwedzkich Karol zapewnił sobie na jakiś czas pokój w Travendal (1700) i traktat z Altranstädt (1706), przed katastrofą, która nastąpiła po wojnie króla w Rosji. Rosyjskie zwycięstwo w bitwie pod Połtawą położyło kres ekspansji Szwecji na wschód, a do śmierci Karola XII w 1718 r. Pozostało tylko znacznie osłabione i znacznie mniejsze terytorium. Ostatnie ślady okupowanego kontynentu zniknęły podczas wojen napoleońskich, a Finlandia trafiła do Rosji w 1809 roku, znikając również rola Szwecji jako wielkiej potęgi. W dawnej szwedzkiej historii Gustavus Adolphus, a zwłaszcza Karol XII, byli odważnymi i bohaterskimi wojownikami. Szwecja jest jedynym krajem skandynawskim, który kiedykolwiek osiągnął status potęgi militarnej. Oznaczone szlaki bitew Karola Gustawa XII, króla Szwecji, oraz kampanii Napoleona zakończonej bitwa pod Austerlitz. Opisy państw, oraz poza treścią mapy liczne teksty historyczne. Na SW w ramce tytuł z legendą opisującą podział polityczny Polski po trzecim rozbiorze, oraz szlaki bitewne. Na odwrocie ołówkiem: „8 ¦ 5”.

Rzeźba: kopczyki
Osiedla: kółka
Hydrografia: rzeki, jeziora
Nazewnictwo: hydrografia, państwa, osiedla
Ramka: pojedyncza
Format: r: 456×642, p: 466x(650?), a:530×706

Kolekcja:         Tadeusz Szmitkowski

Nr katalogu CRP: 00535-11868

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)