37. IL DVCATO ¦ DI SILESIA…

w kartuszu w treści:

All. Illmo.et Eccelmo. Sig.re ¦ Il Sig.re Principe Don Gio. Battista ¦ Pamphilij Aldobrandini Eccmo. Prencipe¦ Se il Triregno Apostolico è stato sostenuto con tanta felicità dalli 1 Gloriosi Antenati di V. E. Non è fuor di proposito, che sotto il suo auto:¦reuole Patrocino esca alla Luce questa Carta di due Reali Prouin:¦cie: mentre V. E. non is degna e ssere il Mecenate dè Letterati, e ¦ con le sue Virtú impareggiabili merita le Lodi d’Augusto, E chieden: ¦ do humil perdono di questo mio ardire, con assequiosissima ¦ riuerenza mi sotto scriuo ¦ Di Vrà Eccra ¦ Hummo. e Diumo. et Obigmo. Serre. ¦ Domenico de RossiIL

Skala 1:450000; skala przybliżona, podziałki liniowe: „SCALA„, „Miglia Italiane„, „Lieghe communi d’Alemagna„, „Leghe communi di Francia„

Miedzioryt czarno-biały, mapa szczegółowa.

Mercurio geografico overo guida geografica in tutte le parti del mondo… cura di Giovanni Giacomo de Rossi… Roma (1684-1714).

Mapa Dolnego Śląska wyrytowana przez Antonio Barbey opracowana przez nadwornego kartografa księcia Modeny G. Canteli da Vignola i zamieszczana w różnych wydaniach atlasu Mercurio geografico… Giacomo Cantelli (Vignola, luty 1643 – Modena?, 30 listopada 1695) był włoskim kartografem. Urodził się w Montorsello, mieście niedaleko Vignola. W akcie chrztu występuje z nazwiskiem Betti, starożytnej rodziny Vignoli. Nazwisko Cantelli, wywodzące się od pseudonimu, zostało przyjęte przez ojca po urodzeniu pierworodnego. Studiował literaturę w Bolonii, a pod koniec studiów został zatrudniony jako sekretarz przez markiza Obizzi z Ferrary. Później przeniósł się do Wenecji, stając się znanym geografem. Odbył podróż do Paryża, prawdopodobnie jako eskorta francuskiego ambasadora w Wenecji wracającego na dwór Ludwika XIV. W stolicy Francji miał kontakty z kartografami

Guillaume Sansonem (synem Nicolasa Sansona), Jacques-André Duval i Michelem-Antoine Baudrandem. Ten ostatni mówi o tym w liście do Ludovico Antonio Muratoriego. Po powrocie do Bolonii został sekretarzem hrabiego Rinieri Marescotti. Dużo podróżował po Włoszech, a w Rzymie spotkał wydawcę Giovanniego Giacomo De Rossiego, który w 1672 roku zaczął publikować swoje mapy geograficzne. Wśród jego pierwszych prac były mapy Ziemi Świętej, królestwa Persji i niektórych części Imperium Osmańskiego. W latach 1680 i 1681 jego mapy górnej i dolnej Lombardii zostały opublikowane w atlasie „Mercurio Geografico”, wydanym w Rzymie przez Giovanniego Giacomo De Rossiego. W tych pracach widać silny wpływ stylu Giovanniego Antonio Maginiego, ale także pojawiają się nowe elementy, jak np. Dokładniejsze wskazanie granic terytorialnych. Te dwie mapy zostały wykonane w skali 60 mil włoskich = 121 mm. W 1682 roku opublikował w Rzymie mapy Królestwa Sycylii i Chin. W następnym roku te z Tartarii, Grecji, Moluków, Filipin z wyspami Sunda, Indii (podzielone na dwie części: „ta strona Gangesu” i „za Gangesem”) oraz Wschodnie Węgry. W 1684 r. Opublikował różne mapy europejskie, w tym bieg Dunaju, arcyksięstwo Austrii, Dalmacji i Peloponezu. Jego sława jako kartografa umocniła się do tego stopnia, że został powołany zarówno przez papieża Innocentego XI, jak i księcia Modeny oraz Reggio Francesco II d’Este, którzy chcieli go oficjalnie kartografem. Wybrał dwór Franciszka II, aw listopadzie 1685 został mianowany geografem nadwornym. W latach 1686-1689 wykonał liczne mapy krajów i terytoriów europejskich. Zbudował słynne wielkie globusy ziemi i nieba, które przez pewien czas pozostawały na wystawie w atrium Biblioteki Estense w Modenie. W 1691 roku Cantelli wraz z Bernardino Ramazzinim przekonali księcia do wezwania Benedetta Bacchiniego do Modeny, który został później mianowany historykiem dworu Este. W swojej autobiografii, opublikowanej pośmiertnie w 1721 r., Bacchini pisze, że w marcu 1697 r. Zastąpił Cantellego na stanowisku dyrektora biblioteki Este. W pierwszym wydaniu Geographic Mercury opublikowano 19 jego artykułów, a także inne autorstwa Sansona i Baudranda. W 1692 roku ukazało się drugie wydanie w dwóch tomach, które zawierało wyłącznie wykonane przez niego dzieła (88 map z rytem grawerowanym przez grawera Antonio Barbeya). Listę 63 map Cantellego sporządził historyk Luigi Vischi w 1886 roku. Jego ostatnie prace (1694-1695) to mapa Hiszpanii i północno-zachodnich Włoch z Delfinem i Prowansją. Zmarł w 1695 roku, prawdopodobnie w Modenie, w wieku 52 lat. G. G. Rossi publikowanych na przełomie XVII i XVIII wieku w Rzymie. D. de Rossi początkowo współpracował z G. G. Rossi, nastepnie został spadkobiercą jego oficyny. Domenico Rossi (Morcote, 28 grudnia 1657 – Wenecja, 8 marca 1737) był włoskim architektem i kartografem pochodzenia szwajcarskiego, działającym głównie w Wenecji. Syn Francesco i Cateriny Sardi, w wieku ośmiu lat przeniósł się do Wenecji wraz ze swoimi wujkami ze strony matki Francesco, księdzem i Giuseppe, architektem. Zainicjowany przez nich do zawodu kamieniarza, doświadczenie na budowie zdobywał głównie po Alessandro Tremignon (od 1669) i Baldassarre Longhenie (od 1674). Wykształcenie podstawowe zdobył dzięki nauczycielowi opłacanemu przez rodzinę Priuli, a także nauczył się podstaw rysunku, prawdopodobnie od swojego wuja Giuseppe. Tommaso Temanza opisał go jako człowieka niezbyt kulturalnego, ale bardzo praktycznego w budownictwie, bardzo dbającego o zysk i zaangażowanego w tworzenie relacji, które wprowadzą go do potencjalnych klientów. W 1684 roku poślubił Angiolę Cavalieri, która dała mu dzieci: Iseppo, Francesco, Caterinę, Giovanni, Paolo i Benedetta. Oni również byli zaangażowani w świat budownictwa: Francesco był murarzem, Paolo był archi tektem (podobnie jak jego syn Filippo), Benedetta poślubiła mistrza budowlanego Sante Trognona i Caterina, architekta Giovanniego Scalfarotto (wuj innego architekta, Tommaso Temanza). W 1701 roku przeprowadził całkowitą renowację Palazzo Dolfin, obecnej weneckiej siedziby Banku Włoch, a później (1709) został wezwany do wykonania fasady jednego z głównych kościołów w Wenecji, kościoła San Stae, jednego z nielicznych, który patrzył bezpośrednio na Canal Grande, który charakteryzuje się połączeniem palladiańskiego neoklasycyzmu i stylu barokowego. Dzieło spotkało się z takim uznaniem, że w 1713 r. Wezwano je do budowy kościoła jezuickiego w stylu w pełni barokowym. Prowadził także interwencje w kościele Santa Maria Formosa (dwa ołtarze Nieuleczalnych i Santa Barbara). Był także projektantem pałacu Ca 'Corner della Regina, zbudowanego w 1724 roku na Canal Grande w stylu neoklasycystycznym, dawniej siedziby Historycznego Archiwum Sztuki Współczesnej Biennale w Wenecji, a obecnie będącego własnością Fondazione Prada, oraz zburzonego kościoła Ospedale degli Nieuleczalny. Giacomo Rossi był włoskim poetą, tłumaczem i librecistą, który osiadł w Londynie na początku XVIII wieku i napisał libretta dla Georga Friedricha Händla w latach 1710-1729. Według Rossiego, Händel skomponował operę Rinaldo w piętnaście dni. Wygląda na to, że Aaron Hill przekazał swój schemat Rossiemu do przetłumaczenia. Libretto jest według Winton Dean zagmatwane.3 4 Rossi prawdopodobnie pracował nad Il pastor fido y Silla. Händel wychodzi z firmy z niewielkim uznaniem poza Rossi.6 Nazwisko Rossiego jest również wymieniane w libretcie Amadigiego di Gauli lub asystuje przy Poro, Re dell’Indie i Lotario. Rezultat tego ostatniego dzieła jest niezwykle zwięzły i łatwo zrozumiały dla barokowej opery. Rossi nie tylko skrócił recytaty Händla, ale ulepszył tekst, skracając, przestawiając i przepisując. Prawie połowa tekstu była nowa. W 1729 roku Paolo Antonio Rolli napisał: Słyszeliście już, że Attilio i Haym zmarli. Informuję, że słynny Rossi, włoski poeta i pisarz jest librecistą Händla.  Na SE w treści tekst: „A. Barbey Sc.„,opisane strony świata: Settentrione, Mezzo Giorno, Leuante, Ponente. Mapa sklejona z dwóch części, patrz mapy: 00681/05091 i 00684/05094. Na odwrocie na NE ręcznie: „Cantella da Vignoli ¦ – Rossi 1692„, na SW ołówkiem: „Śląsk de Rom„.

Znak wodny: baranek w okręgu
Rzeźba: kopczyki stopniowane
Hydrografia: rzeki, jeziora
Osiedla: sygnatura nieregularna
Nazewnictwo: hydrografia, państwa, księstwa, prowincje, 3-st osiedla
Współrzędne geograficzne: opisane między ramkami, co 1°, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej, co 10′.
Ramka: zwykła
Format: r: 798×578, p: 803×585, a: 867×599

Kolekcja: Roman Umiastowski

Nr katalogu CRP: 00667/05077

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)