26. ILLYRICUM ¦ ORIENTIS, ¦ IN…

Skala 1:3000000; skala przybliżona, podziałki liniowe: „Scala„, „Stadia„, „Mille Passus„

Miedzioryt czarno-biały, mapa ogólnogeograficzna.

(Mercurio geografico overo guida geografica in tutte le parti del mondo… cura di Giovanni Giacomo de Rossi… . Roma (1684-1716))

Przeróbka mapy N. Sansona wschodniej części Półwyspu Bałkańskiego wykonana przez Gasparo Pietrasanta, rytownika pracującego dla i Giacomo Canteli, zamieszczona w atlasie G. i D. Rossi. Giovanni Giacomo De Rossi (1627 – 1691) był włoskim grawerem i wydawcą. Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie: syn założyciela drukarni, Giuseppe De Rossi, poszedł w ślady ojca, rozbudowując rodzinną firmę najpierw w 1660, a następnie w 1663. To pod jego wpływem powstała tutejsza drukarnia. znany na całym świecie, co czyni go największym producentem i sprzedawcą grafiki w Rzymie. Jego działalność potwierdzona jest od 1638 do 1691 roku i poświęcił się głównie drukowi miejskiemu Rzymu i jego zabytków, zarówno starożytnych, jak i współczesnych. W 1648 r. przedrukował mapę Rzymu autorstwa Antonio Tempesty, w 1651 r. opublikował plan Pałacu Królewskiego w Neapolu, zaś w 1655 r. przyszła kolej na mapę rzymskich stanowisk archeologicznych autorstwa Étienne’a Dupéraca z niektórymi jego dodatkami. W tym samym roku opublikował „Nowe rysunki architektoniczne i plany pałaców w Rzymie” najsłynniejszych architektów, zaprojektowane i wykonane przez Giovanniego Battistę Faldę: z Giovannim Battistą Faldą nawiązał silną współpracę, która potrwa do śmierci tego ostatniego, co doprowadziło do produkcja znacznych ilości rycin i map Rzymu, w tym jedna wydana w 1676 roku i najważniejsza pozostała do 1748 roku. Specjalizował się w produkcji roślin na konklawe, wydawał reprodukcje słynnych dzieł takich artystów jak Michelangelo Buonarroti, Annibale Carracci i Raffaello Sanzio iw swojej produkcji wykorzystywał innych rytowników, jak Giacomo Lauro i François Perrier. Ostatnie prace sygnowane przez Giovanniego Giacomo de Rossi są poświadczone na rok 1691, przypuszczalny rok jego śmierci; jego syn Domenico De Rossi kontynuował rodzinny biznes. Domenico Rossi był sukcesorem oficyny założonej przez Giacomo Giovanni Rossi. Domenico de’ Rossi (1659-1730) był włoskim rzeźbiarzem i rytownikiem. W 1709 Domenico odziedziczył drukarnię Giovanniego Giacomo de’ Rossi przy kościele Santa Maria della Pace, największego i najdłużej żyjącego wydawcy baroku rzymskiego. Kilka pokoleń de’ Rossi uczestniczyło w założonej w XVII wieku rodzinnej firmie wydawniczej, która nadal produkowała ryciny na użytek projektantów. Jest szczególnie

Nicolas Sanson

pamiętany za trzy tomy folio rycin architektonicznych elewacji i frontonów barokowych pałaców i kościołów w Rzymie, wśród których znalazły się niewykonane projekty Berniniego i Borrominiego, zatytułowane „Studio d’architettura civile di Roma 1702”. , 1711 i 1721. Pierwszy tom, przedstawiający różnorodne projekty okien, drzwi i bram, portyków i ganków, kominów i schodów, poświęcony papieżowi Klemensowi XI, został wyryty dla Rossiego przez dość liczną ekipę: Alessandro Specchi, Filippo Vasoni, Carlo Fontana, Vinzendo Francischini itp. De’ Rossi wyprodukował również księgę projektów ołtarzy i kaplic, Disegni di Vari Altari e Cappelle, 1685. Seria rycin była jednymi z pierwszych prezentujących współczesność barokowe dekoracje XVII-wiecznego Rzymu, dlatego też są przedmiotem zainteresowania historyków architektury i zostały przedrukowane ze wstępnym esejem autorstwa  Anthony’ego Blunta z 1972 roku. rzeźby starożytnej i nowożytnej rzymskiej, Raccolta di statue antiche e moderne (Rzym, 1704), zwrócił się do znanego antykwariusza Paola Alessandro Maffei o odpowiednio nauczony tekst opisowy, co było w istocie pierwszą osiemnastowieczną książką o sztuce, którego wyrafinowane ryciny autorstwa francuskich artystów miały przemawiać do znawców. Nicolas Sanson (ur. 20 grudnia 1600 r. w Abbeville i zmarł 7 lipca 1667 r. w Paryżu), czasami mówił Nicolas Sanson d’Abbeville lub Sanson d’Abbeville, znany kartograf z XVI wieku. Działający od 1627 r., Sanson opublikował swoją pierwszą większą mapę, Postes de France, w 1632 r. wraz z wydawcą Melchiorem Tavernierem. Po opublikowaniu we własnym zakresie kilku atlasów ogólnych, połączył siły z wydawcą druków Pierrem Mariette. Pochodzący z Abbeville Sanson studiował w kolegium jezuickim w Amiens. Mapa Francji, którą narysował, gdy miał zaledwie 18 lat, zwróciła na niego uwagę kardynała Richelieu. Nauczał geografii Ludwika XIII, a później Ludwika XIV. Podobno Ludwik XIII, przejeżdżając przez Abbeville, wolał zatrzymać się u Sansona (wtedy zatrudnionego w miejskich fortyfikacjach) niż w hotelu, który przygotowała dla niego gmina. Pod koniec tej wizyty król mianował radcę stanu Sanson. W 1647 Sanson oskarżył ojca jezuitę Philippe’a Labbe o plagiat jego Pharus Galliæ Antiquæ. Pod koniec życia był jednym z faworytów księcia du Condé. Jego dwaj synowie Adrien Sanson (1639-1718) i Guillaume Sanson (1633-1703) przejęli stanowisko geografów króla i przekazali to zadanie swemu wnuczkowi Robertowi de Vaugondy. Sanson stracił najstarszego syna Nicolasa w 1648 roku podczas Frondy. Na SE w treści: „Ioseph Pietrasanta Scul.„, opisane strony świata: SEPTENTRIO, ARIDIES, ORIENS, OCCIDENS. Na odwrocie na NE ręcznie: „41”, na SE ołówkiem: „Illina”.

Znak wodny: strzała w okręgu
Rzeźba: kopczyki
Osiedla: sygnatura nieregularna
Hydrografia: rzeki, jeziora
Nazewnictwo: hydrografia, państwa, prowincje, makroregiony, 2-st. osiedla
Współrzędne geograficzna: opisane między ramkami co 1°, oznaczone graficznie w ramce wewnętrznej co 10′
Ramka: zwykła
Format: r: 411×513, p: 417×517, a: 461×592

Kolekcja: Roman Umiastowski

Nr katalogu CRP: 00511/11844

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)