T H E

E N G L I S H

A   T   L   A   S.

Volume  I.

C O N T A I N I N G

D E S C R I P T I O N

O F  T H E

Places next the North-Pole;

A S   A L S O   O F

Muscovy, Poland, Sweden, Denmark,

And their several Dependences.

W I T H

A General Introduction to Geography, and a Large Index, containing the Longitudes and Latitudes of all the

particular Places, thereby directing the Reader to find them readily in the several Maps.

O  X  F  O  R  D,

Printed at the T H E A T E R, for Joh. Jansonius a Waesberge, and Steven Swart, Booksellers

in Amsterdam. MDCLXXX.

Reprint pierwszego tomu atlasu Mojżesza Pitta zawierającego opis Polski oraz mapy dotyczące ziem polskich, słynnego atlasu M. Pitta w opracowaniu i z komentarzem Oskara Haleckiego. Oskar Halecki (ur. 26 maja 1891 w Wiedniu, Przedlesie, Austro-Węgry – zm. 17 września 1973 w White Plains, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki) był polskim historykiem, działaczem społecznym i katolickim. Halecki, którego imię jest czasami pisane jako Oscar w źródłach anglojęzycznych, urodził się w Wiedniu jako syn polskiego oficera służącego w armii  austriackiej. Jego ojciec, Oskar Chalecki-Halecki, dosłużył się stopnia feldmarszałka porucznika. Jego matką była Leopoldina de Dellimanic. Po uzyskaniu stopnia doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim (1909–1913) był krótko asystentem naukowym Bronisława Dembińskiego w Warszawie, po czym kontynuował naukę na Uniwersytecie Wiedeńskim (1914–1915). Pierwszą posadę pedagogiczną zapewnił sobie w 1915 r. jako docent na swojej macierzystej uczelni, Uniwersytecie Jagiellońskim. Został zdyskwalifikowany ze służby wojskowej z powodu słabego wzroku. We wczesnych latach Halecki nosił pince-nez, co w połączeniu z wąsami nadawało mu arystokratyczny wygląd. Halecki przeniósł się na Uniwersytet Warszawski w 1918 roku, gdzie został powołany na katedrę historii Europy Wschodniej. Po podpisaniu rozejmu Halecki został mianowany sekretarzem generalnym komisji ekspertów przy Delegacji Polskiej na Konferencję Pokojową w Paryżu. Choć został mianowany dziekanem Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1920), Halecki spędził dekadę w służbie międzynarodowej. W 1921 został mianowany

członkiem Sekretariatu Ligi Narodów w Genewie, gdzie przez trzy lata organizował Komitet Współpracy Intelektualnej tego organu. Następnie spędził rok w Paryżu jako szef sekcji uniwersyteckiej w Instytucie Współpracy Intelektualnej ligi, a następnie spędził kilka lat pracując w różnych jego komisjach. Po dziesięcioletniej nieobecności Halecki powrócił na stanowisko profesora na Uniwersytecie Warszawskim do 1939 r., kiedy to pełnił również funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego (1930–1931). W 1938 wyjechał do Stanów Zjednoczonych jako wizytujący stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej, wygłaszając ponad czterdzieści wykładów na uczelniach wyższych. Halecki brał udział w konferencji we Fryburgu, kiedy Niemcy napadły na Polskę, co wywołało II wojnę światową. Zamiast wracać do okupowanej Polski, wyjechał do Paryża, gdzie zorganizował Uniwersytet Polski na Uchodźstwie i był jego rektorem, wykładał na Sorbonie i redagował emigracyjne pismo La Voix de Varsovie. Kiedy Niemcy zaatakowały Francję w 1940 roku, Halecki uciekł do Stanów Zjednoczonych z pomocą Stephena Mizwy i Fundacji Kościuszkowskiej, gdzie spędził dwa lata jako wizytujący profesor historii w Vassar College, zanim został dyrektorem wykonawczym nowego Polskiego Instytutu Sztuki and Sciences in America, która pomyślana została jako amerykańska placówka Polskiej Akademii Umiejętności. Bronisław Malinowski był jej pierwszym prezesem, a Halecki w latach 1952-1964. Halecki został profesorem historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Fordham w latach 1944-1961, był także związany z Uniwersytetem w Montrealu w latach 1944-1951 i adiunktem profesor na Uniwersytecie Columbia od 1955 do 1961, gdzie przyczynił się do prestiżu Instytutu Columbia w Europie Środkowo-Wschodniej. Po jego „emeryturze” w 1961 roku był profesorem wizytującym na Loyola University w Rzymie (1962-1963), University of Fribourg (1963), University of California w Los Angeles (1963-1964) oraz Good Counsel College (1964- 1967). Jako historyk Halecki był znawcą Rzeczypospolitej Obojga Narodów, co położyło podwaliny pod jego tezę, że Europa Wschodnia, odmienna od Rosji, była nie mniej europejska niż Europa Zachodnia i że obie były częścią jednej wielkiej europejskiej wspólnoty ludzi, którzy podzielali te same ideały duchowe i tradycje kulturowe. Jego twórczość doprowadziła do stopniowej akceptacji koncepcji i nazwy Europy Środkowo-Wschodniej. Jego opus magnum była dwutomowa historia Unii Jagiellońskiej, wydana w latach 1919-1920. Znaczną część swojej emerytury poświęcił pracy nad biografią Jadwigi Andegaweńskiej, która została opublikowana dwie dekady po jego śmierci. Halecki zasiadał także w kontrowersyjnym „Komitecie Dziesięciu” w Scarsdale w stanie Nowy Jork, który twierdził, że w latach pięćdziesiątych XX wieku w programie szkół publicznych wpłynęły komunistyczne wpływy. Wśród wielu jego wychowanków byli Tadeusz W. Gromada, Taras Hunczak i Eugeniusz Kusielewicz. Halecki był żonaty z Helen de Sulima-Szarłowską, która zmarła w 1964 roku. Halecki otrzymał doktoraty honoris causa Uniwersytetu w Lyonie, Uniwersytetu w Montrealu, De Paul University, Fordham University i Saint Peter’s College. Był szambelanem papieskim i kawalerem Wielkiego Krzyża Zakonu Maltańskiego; Komandor Orderu Odrodzenia Polski; Dowódca św. Grzegorza; Dowódca, węgierski Croix de Merite; i Kawalera Legii Honorowej. Halecki otrzymał Polską Amerykę Stron tekstu 28, tablic czarno białych: 4, format: 577x346x5, oprawa: karton, miękki

Kolekcja:          Roman Umiastowski

Nr katalogu CRP: 00711/05121

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)