23. PLAN WARSZAWY ¦ wydał W.…

Skala [ca 1:16.800], podziałki liniowe: „Sażenów”, „Sążni”.

Litografia barwna, plan miasta, mapa topograficzna, druk ulotny

Technika druku: offset na gładkim i cienkim papierze dekoracyjnym Wymiary (wymiary oryginalne): 58,0 x 50,0 cm Plan Warszawy w skali 1:16800 i orientacji zachodniej opracowany i wydany przez Wilhelma Karola Adolfa Kolberga w Warszawie po raz pierwszy w 1868. Kolejne wydanie popularnego planu miasta. Opracowany i wydany został po raz pierwszy w roku 1848, przez Wilhelma Kolberga, kartografa wywodzącego się z Korpusu Inżynierów Wojskowych. Plan został opracowany w konwencji dzieł kartograficznych Korpusu. Warszawa i Praga przedstawione zostały w granicach ustalonych po Powstaniu Listopadowym. Plan zawiera bogatą treść topograficzną, według znaków i oznaczeń prac Korpusu Inżynierów, ukształtowanie terenu kreskowe, interesująco pokazane jest koryto rzeki, a zabudowa wg systemu blokowego z wyróżnionymi ważniejszymi budynkami. Przedstawiono administracyjny podział miasta, w tym na cyrkuły i rewiry sądowe, Wokół ramki planu wyszczególnienie ulic, obiektów administracji publicznej, kościołów, szkół, hoteli, obiektów gastronomicznych, opisane szczegółowo położenie miasta i najważniejsze dane statystyczne. Granice cyrkułów zaznaczono kolorami., orientacja planu zachodnia., Rzeźba terenu przedstawiona metodą kopczykową i kreskami Lehmana. Aleksander Gins był litografem pracującym w Warszawie w wydawnictwie Stanisława Strąbskiegi, później dla Gebetnera i Wolfa. Wilhelm Karol Adolf Kolberg (ur. 13 czerwca 1807 w Warszawie, zm.  4 czerwca 1877 tamże) – inżynier,  syn Juliusza,  profesora  miernictwa i geodezji na

Uniwersytecie Warszawskim i Fryderyki Karoliny Mercoeur, starszy brat Oskara. Po nauce w Liceum Warszawskim, które ukończył w r. 1825, wstąpił do korpusu inżynierów wojska polskiego i słuchał kursów w Szkole Artylerii i Uniwersytecie Warszawskim. Zbudował kilka dróg, był też inżynierem Kanału Augustowskiego, a także członkiem zarządu budowy drogi żelaznej warszawsko-wiedeńskiej. Opublikował kilka opracowań, m.in. „Wzory rysunków topograficznych” (1837); „Drogi żelazne w Europie” (1844); „Plan miasta stołecznego Warszawy”; „Wisła” (wyszła tylko część II, 1861) i inne. Aktywny działacz parafii ewangelicko-augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie. W latach 1874-1877 Prezes Kolegium Kościelnego. Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Józef Herkner (ur. 28 września 1802 w Poznaniu, zm. 9 września 1864 w Warszawie) – polski medalier, litograf i ilustrator. Urodził się 28 września 1802 w Poznaniu w rodzinie rzemieślniczej Józefa i Józefy z d. Griger. W rodzinnym mieście ukończył szkoły podstawowe a następnie Wydział Nauk i Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1827 został zatrudniony w Mennicy Warszawskiej i pracował do 1856 jako starszy grawer w medalierni. Rzeźbił medale okolicznościowe – pamiątki chrztu, medal ku czci Józefa Elsnera, medal z popiersiem Januarego Suchodolskiego. W 1827 założył w Warszawie na pl. Teatralnym warsztat litograficzny. Współpracował z redakcją „Dziennika Politechnicznego”, wyspecjalizował się w litografii atlasów geograficznych. Zachowały się i znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie jego ilustracje do książek, portrety, mapy i medale. W jego zakładzie odbito Wzory i naukę rysunku (1841) J. Piwowarskiego, ilustracje Pamiętnika sceny warszawskiej (1840) przedstawiające portrety tancerek teatrów warszawskich autorstwa B. Dąbrowskiego, W. Kasprzyckiego i A. Piwowarskiego. Tłoczono tu również mapy królestwa polskiego, imperium rosyjskiego oraz atlas zawierający 88 map. Żonaty był trzykrotnie, z pierwszą żoną Antoniną Małgorzatą z d Rozwadowską h. Rogala miał dwóch synów (Władysław, Ludwik) i córkę Józefę. Młodszy syn Ludwik przejął po śmierci ojca zakład litograficzny, starszy miał uzdolnienia malarskie i swoje prace wystawiał w warszawskiej Zachęcie. Drugą żoną była Maria Józefata Palicka, z trzecią – Zofią Górską miał dwie córki: Zofię i Marię Barbarę. Zmarł 9 września 1864 w Warszawie. Stanisław Jan Strąbski (ur. 24 kwietnia 1813 w Białaczowie, zm. 24 sierpnia 1857) – polski drukarz. Pierwsze lata w zawodzie spędził w warszawskiej drukarni A. Gałęzowskiego, gdzie od 1832 roku piastował stanowisko kierownika. W 1843 roku założył własną, pierwszą przemysłową drukarnię w Polsce, zatrudniając 80 pracowników. Drukarnia wyposażona była w prasy żelazne i maszyny pospieszne. Obok drukarni powstała pracownia drzeworytnicza. Wydawane pozycje odznaczały się bogatą szatą graficzną. Spod pras wychodziły m.in. nuty, Roczniki Gospodarstwa Krajowego, miesięcznik Biblioteka Warszawska oraz Album warszawski, za który w 1845 roku otrzymał pierwszą nagrodę na Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie. Autorem albumu był Kazimierz Władysław Wóycicki. Dzieło składało się z artykułów 24 autorów, ozdobione było pięcioma drzeworytami autorstwa grafika Wincentego Smokowskiego. Strąbski był przewodniczącym Zgromadzenia Drukarzy Warszawskich. W 1848 roku sprzedał drukarnię Szustrowi, a w 1854 roku przeszła ona w ręce Szmula Zajdencejga.

Rzeźba: Kreski Lehmana
Hydrografia: rzeki, stawy, kanały
Komunikacja: ulice, drogi, szosy, ścieżki
Format: 220×300
Nazewnictwo: budowle, dzielnice, przysiółki

Kolekcja: Muzeum Polskie w Rappeswilu

Nr katalogu CRP: 01524X-39058

ⓒ Piotr Maria Mojski (B. de Weydenthal)